بیماری ازگودشلاتر نوعی آپوفیزیت (برجستگی) در سطح تیبیال است که به دلیل وجود فشارهای مکرر در مرکز استخوان تیبیا به وجود می آید. فشار مکرر در نتیجه ی کشش های قوی در عضله چهار سر ران است که در طول فعالیت های ورزشی تولید می شود. پس از کشیده شدن استخوان یا غضروف ، رشد و ترشح این برجستگی همچنان ادامه می یابد و بزرگ می شود. برجستگی ممکن است فیبری شود ، و یک استخوان کوچک جداگانه ایجاد کند و یا ممکن است استخوان کاملی را با افزایش حجم خود نشان دهد. بیماری ازگودشلاتر بیشتر در پسران رخ می دهد و احتمالاً بیشترین آسیب دیدگی در کودکان و نوجوانان است.
فهرست مطالب
برجستگی استخوانی تیبیا (استخوان درشت نی) در بالا و جلوی استخوان درشت نی قرار دارد به تاندون های زانو وصل می شود. فشار در محل اتصال عضلانی-تاندونی می تواند باعث درد و تورم شود. دردی که بیمار احساس می کند عمدتاً یک طرفه است ، اما در اصل دو طرفه است . بیماری ازگودشلاتر در استخوان درشت نی و قسمت قدامی زانو به صورت موضعی حس می‌شود.
این بیماری بیشتر در كودكان و نوجوانان در استخوان ران و به صورت برجستگی استخوانی (از غضروف استخوان) وجود دارد . این برجستگی غضروف مانند(بافت پیوندی انعطاف پذیر که اغلب بین دو استخوان یافت می شود) ، مانند استخوان ها ، ماهیچه ها و تاندون ها دارای ظرفیت رشد است. اما در حین رشد ، استخوان ها و غضروف ها خیلی سریع تر از ماهیچه ها و تاندون ها رشد می کنند. کشش های آهسته حین باز و بسته کردن زانو به این برجستگی ، نیروهای بسیاری وارد می کنند.
اگر تا به امروز از ویزیت آنلاین و رایگان استفاده نکرده اید با تکمیل کردن فرم ذیل منتظر تماس همکاران جهت تعیین نوبت برای ویزیت باشید.
این نیروها می توانند باعث ایجاد اختلالاتی در ناحیه زانو شوند . برجستگی استخوانی تیبیال می تواند در برابر نیروها مقاومت کند اما نه به عنوان استخوان و هنگامی که کودک یا نوجوان برخی از فعالیت های بدنی را انجام می دهد ، نیروها در تاندون زانو و استخوان تیبیال افزایش می یابند ، که باعث درد ، سوزش و در بعضی موارد شکستگی های ناشی از برآمدگی در زانو می شود .
افزایش فشار در اتصالات عضلانی – تاندونی زانو و تحریک استخوان درشت نی می تواند باعث شود تاندون کمی از استخوان جدا شود . این مقدار کمی باعث افزایش درد و تورم در زیر کشکک زانو می شود . این وضعیت با فعالیت هایی که تاندون را در معرض بارهای زیاد مانند چمباتمه زدن یا پرش قرار می دهد ، بدتر می شود. در بعضی موارد ، تخریب در اثر آسیب ایجاد می شود که منجر به برآمدگی استخوانی می شود.
درد علامت برجسته ی بیماری ازگودشلاتر است و در حین انجام فعالیت های بدنی مانند دویدن ، پریدن ، دوچرخه سواری ، حرکات زانو ، راه رفتن بر پله ها و لگد زدن به توپ (خم شدن زانو) ایجاد شده و تشدید می شود. در ورزش هایی مانند بسکتبال ، والیبال ، فوتبال ، تنیس ، درد افزایش می یابد.
تصور پزشکی شامل درد موضعی در ناحیه برجسته شده ی تیبیال است. در بعضی موارد ممکن است متورم و هیپرتروفی شود و همچنین اسپاسم در عضله چهار سر ران به وجود آید. به خصوصیاتی از قبیل درجه حرارت یا تورم داخل مفصلی ربطی ندارد (به ندرت می تواند ایجاد گرما کند) ، اما تورم ، حساسیت و درد استخوانی اغلب ظاهر می شود. درد در ناحیه استخوان درشت نی که با فعالیت بدنی یا ورزش بدتر می شود است.
برخی از تشخیص های افتراقی از بیماری ازگودشلاتر می توانند شامل موارد زیر باشند :
زانوی پرش کنندگان (تاندونیت پاتلار) یا سندرم سندینگ- لارسن-یوهانسن
سندرم هوفا
آسیب ناشی از فلج اطفال
شکستگی درشت نی
این بیماری ها در ازگودشلاتر نیز تشخیص داده شده اند و می توانند مشکلاتی مشابه در زانو ایجاد کنند.
روش های تشخیصی
ممکن است از اشعه ایکس برای تشخیص بهتر اتصالات عضلانی در موارد شدید استفاده شود. این تشخیص براساس یافته های پزشکی معمولی است. معاینات رادیوگرافیکی در هر دو سمت خلفی و جانبی زانو همیشه باید انجام شود چرا که احتمال وجود تومور ، شکستگی ، پارگی یا عفونت می تواند وجود داشته باشد .
رادیوگرافی جانبی به طور کلی تصویری از برجستگی تیبیال یا قطعه استخوانی را نشان می دهد. تصویربرداری همچنین برای تشخیص تومورها مفید است. همچنین می توان از سونوگرافی استفاده کرد. سونوگرافی را می توان برای نشان دادن ظاهر غضروف و سطح استخوان ، تاندون ها ، تورم بافت نرم و تکه تکه شدن عضلات تیبیا استفاده کرد .
تشخیص از طریق بررسی کامل سابقه بیمار و معاینه قابل انجام است. حساسیت بیش از حد درشت نی به لمس ، که با فشار و افزایش وزن یا پریدن بدتر می شود ، نشان از این بیماری دارد. درد در هنگام لمس ازگودشلاتر را نشان می دهد. کشش زانو از حالت خمیده و 90 درجه معمولاً باعث درد می شود. آزمایش ال که ثابت می کند سفتی بیش از حد عضله چهار سر ران ، در همه موارد مثبت است.
راهکار های پزشکی
درمان باید با استراحت ، یخ گذاشتن(RICE) ، اصلاح فعالیت و بعضی اوقات داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی آغاز شود .
درمانگر می تواند برای بهبود انعطاف پذیری و تقویت عضله اطراف زانو ، بر تمریناتی تمرکز کند. این شامل تمرینات چهار سر ران ، همسترینگ ، ایلوتیبیال و عضلات دیگر است. تمرینات تقویت کننده چهار سر ران با شدت بالا باعث افزایش فشار در تمام ناحیه عضلات لگن می شوند و در ابتدا از آن اجتناب می شود. کشش باید در ابتدا به صورت استاتیک و با شدت کم انجام شود تا از درد قبل از پیشرفت به سمت کشش پویا یا PNF جلوگیری شود.
مدت زمان حداقل سی ثانیه با سه تکرار حداقل یک بار در روز برای افزایش دامنه حرکت توصیه می شود. تمرین های تقویت کننده چهار سر ران ، با شدت کم ، مانند تمرین های ایزومتریک چهار سر ران در برنامه های درمانی اولیه قرار داده می شوند. تمرینات چهار سر ران با شدت بالا و کشش همسترینگ بتدریج معرفی می شوند و با داشتن آگاهی کامل انجام می شوند.
موج شوک
شوک درمانی، درمانی است که برای بیماری ازگودشلاتر مورد بحث قرار گرفته است ، اما به دلیل کم بودن تجربه در این زمینه نمی توان توصیه هایی برای این درمان ارائه داد.
درمان غیر عملی این بیماری مبتنی بر همان اصولی است که در کلیه صدمات اعمال می شود. امروزه ، دیگر نیازی به بی حرکتی کامل و یا خودداری کامل از فعالیت های ورزشی نیست. نکته قابل توجه این است که پزشک از روند طبیعی این بیماری به والدین ، مربی و ورزشکار کودک خبر می دهد. کودک باید تا حدی که درد به آن اجازه می دهد فعالیت های بدنی طبیعی خود را ادامه دهد، بنابراین شدت ورزش (اصلاح فعالیت) کاهش می یابد. همچنین شنا ، به عنوان یک فعالیت ورزشی ثانویه ، در طول درمان این بیماری (بدون ناراحتی) بسیار مناسب است. همچنین زانوبندها ، نوارها ، حفاظت از زانو با بند یا پد انفراپاتلار توصیه می شود و ممکن است در حین انجام فعالیت های بدنی کمک کند و درد را کاهش دهد.
ضربه زدن
اثربخشی ضربه زدن برای این بیماری کامل بررسی نشده است. با این حال ، استفاده از این تکنیک ضربه زدن به تنهایی به بهبود دامنه حرکت خمشی زانو و کاهش درد ناشی از فعالیت نسبت داده شده است.
پیش بینی
علائم در طی 2 سال کاهش می یابند و در اکثر موارد پیش آگاهی بسیار عالی است. بنابراین علائم ازگودشلاتر در اکثر بیماران کاهش می یابد و از بین می رود. اگر درمان غیر جراحی به اندازه کافی و طولانی انجام شود ، خصوصاً پس از خاتمه رشد استخوان علائم پایدار با ایجاد قطعات شل شده در بالای استخوان تیبیال یا درون رباط های پاتلار باقی می مانند. در این موارد ، علائم فقط پس از درمان جراحی از بین می روند. آموزش برای اطمینان به بیمار مبنی بر موقت بودن وضعیت وی بسیار ارزشمند است. اکثر درمان های مثبت و نتیجه بخش حاکی از نتایج مثبت در کلینیک های درمانی و توانبخشی پیشرفته ارتوپدی است.
تا زمانی که کودک بزرگ نشده و رشد استخوان او تکمیل نشده است ، باید از جراحی اجتناب شود تا از آسیب صفحه رشد و عود مجدد و یا آسیب عضلات زانو جلوگیری شود.
در درمان با جراحی ، ما روش های مختلف جراحی از قبیل سوراخ کردن استخوان تیبیال ، برش تیبیال (کاهش اندازه) ، برش طولی در تاندون پاتلار ، برداشتن غیرمستقیم استخوان و قطعات آزاد غضروفی (استخوان تیبیال) ، قرار دادن گیره های استخوانی و یا ترکیبی از هر یک از این روش ها را استفاده می کنیم.
