کیست بیکر توده‌ها یا کیسه‌های پر از مایع هستند که در پشت زانوی شما ایجاد می‌شوند. این عارضه می‌تواند ناشی از آسیب زانو یا شرایطی مانند آرتریت باشد. اگر کیست بیکر دارید، ممکن است هیچ علامتی را تجربه نکنید و درد و ناراحتی خفیفی داشته باشید. در موارد شدید، جراحی ممکن است یک گزینه برای درمان باشد.
فهرست مطالب
کیست بیکر که به‌عنوان کیست پوپلیتئال یا کیست سینوویال نیز شناخته می‌شود، یک توده نرم و پر از مایع است که در پشت زانوی شما ایجاد می‌شود. مانند بسیاری از بیماری‌ها و اختلالات، این کیست نیز به نام پزشکی که اولین‌بار آن را توصیف کرده است، نام‌گذاری شده است. در اواسط دهه 1800، دکتر ویلیام مورانت بیکر به این نتیجه رسید که این کیست‌های پوپلیتئال ناشی از خروج مایع از مفصل آسیب‌دیده زانو است. هنگامی که ساختارهای داخل یا اطراف مفصل آسیب می‌بینند، زانوی شما مایع اضافی تولید می‌کند که فقط می‌تواند یک‌طرفه جریان داشته باشد، بنابراین یک کیست در پشت زانوی شما تشکیل می‌دهد.
کیست بیکر نتیجه آسیب مفصلی است که باعث تورم در زانو می‌شود. نمونه‌هایی از این آسیب‌ها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
گاهی اوقات ممکن است که بیمار اصلاً دردی را احساس نکند یا درد او بسیار خفیف باشد. ممکن است بیمار فقط زانودرد ناشی از آسیب اولیه که باعث کیست بیکر شده است را تجربه کند، اما نه خود توده را. هر گونه فشاری می‌تواند باعث شود این توده یا زانوی بزرگ شود. هنگامی که زانو یا کیست متورم می‌شود، این موضوع می‌تواند درد را افزایش داده و میزان حرکت زانو را محدود کند.
علائم کیست بیکر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
یک توده پر از مایع در پشت زانوی
درد
سفتی زانو
دامنه حرکتی محدود و عدم توانایی خم‌کردن زانو
تورم زانو یا ساق پا
گاهی اوقات، کیست بیکر می‌تواند باعث تورم و قرمزی در ساق پا شود و این موضوع می‌تواند با علائم لخته خون اشتباه گرفته شود. وجود لخته خون یک وضعیت اورژانسی پزشکی محسوب می‌شود. اگر شک دارید که دچار کیست بیکر شده‌اید یا لخته خون، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک می‌تواند علائم شما را بررسی کند و تشخیص دهد که آیا این علائم ناشی از کیست بیکر است یا لخته خون.
برای تشخیص کیست بیکر به یک معاینه پزشکی حرفه‌ای نیاز دارید. پزشک ممکن است آزمایش‌های متعددی را برای تأیید کیست بیکر انجام دهد و بفهمد چه چیزی ممکن است باعث بروز این عارضه شده باشد.
گرفتن سابقه پزشکی: پزشک از شما در مورد آسیب‌های قبلی که ممکن است در ناحیه زانو داشته‌اید بپرسد و کل سابقه پزشکی شما را بررسی کند.
اشعه ایکس: این آزمایش لزوماً خود کیست را نشان نمی‌دهد، اما می‌توان از آن برای مشاهده اینکه آیا آرتریت در زانو وجود دارد یا خیر، استفاده کرد. آرتریت یکی از علل احتمالی کیست بیکر است.
ام‌آرآی: این روش تصویربرداری از امواج مغناطیسی به‌جای اشعه ایکس برای نشان‌دادن تصاویر دقیق داخل بدن استفاده می‌کند. این آزمایش می‌تواند اطلاعات بیشتری در مورد آنچه که ممکن است باعث ایجاد کیست بیکر شود به پزشک شما بدهد.
اولتراسوند: یک آزمایش ساده و بدون درد. سونوگرافی از امواج صوتی برای تعیین جامد یا مایع بودن توده استفاده می‌کند.
درمان کیست بیکر معمولا با گزینه های غیر جراحی شروع می‌شود. یکی از روش‌های قدیمی که پزشکان ورزشی و جراحان ارتوپد برای دهه‌ها برای تسکین تورم ناشی از آسیب مفاصل به آن اعتماد کرده‌اند، روش RICE است: استراحت، یخ، فشرده‌سازی، بالا بردن پا.
اغلب، پزشک به شما پیشنهاد می‌کند که با روش های غیر جراحی درمان خود را شروع کنید. این روش ها معمولاً کارهایی هستند که می توانید در خانه انجام دهید و می توانند علائم شما را بهبود بخشند.
گزینه های درمان غیرجراحی می‌تواند شامل روش RICE باشد:
در صورت امکان به پای خود استراحت دهید.
یخ را روی زانوی خود بمالید.
برای کاهش تورم مفاصل، از پوشش‌های فشاری روی زانو استفاده کنید.
هنگام استراحت زانوی خود را بالا ببرید.
سایر گزینه های درمانی غیر جراحی برای کیست بیکر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
مصرف داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن.
حفظ وزن بدن سالم، که می‌تواند به فشار کمتر بر مفاصل شما کمک کند.
از فعالیت هایی که زانوی شما را تحت فشار قرار می دهند اجتناب کنید. این موضوع شامل اجتناب از ورزش‌های پرتحرک مانند دویدن است.
هنگام راه رفتن از عصا استفاده کنید.
انجام فیزیوتراپی برای کمک به تقویت زانو
پزشک شما ممکن است تزریق استروئید را نیز تجویز کند. این روش شامل تزریق کورتیزون به مفصل زانو است که می‌تواند التهاب (تورم) و درد را کاهش دهد.
جراحی به ندرت برای درمان کیست بیکر استفاده می‌شود، اما مواردی وجود دارد که ممکن است جراحی توصیه شود. پزشک شما ممکن است گزینه جراحی را به شما پیشنهاد دهد اگر درد زانوی شما شدید است یا اینکه نمی توانید زانوی خود را به خوبی حرکت دهید (دامنه حرکتی محدود).
گزینه های جراحی برای کیست بیکر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
تخلیه کیست: پزشک شما می‌تواند مایع را با سوزن از کیست خارج کند.
جراحی آرتروسکوپی زانو: از این روش می‌توان هم برای تشخیص و هم برای اصلاح آسیب زانو استفاده کرد. جراح شما یک برش کوچک در زانوی شما ایجاد می‌کند و وسیله ای به نام آرتروسکوپ (ابزاری انعطاف پذیر با دوربین در انتهای آن) را وارد می‌کند..
استئوتومی زانو: در این روش، جراح شما بخشی از استخوان را برش می دهد تا آسیب وارده به زانو شما را اصلاح کند. این جراحی می‌تواند گزینه ای برای کسانی باشد که درد آرتریت زانو نیز دارند.
زمان بهبودی می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و چیزی که یک فرد در زمان بهبودی پس از جراحی زانو تجربه می‌کند ممکن است آن چیزی نباشد که شما تجربه می کنید. برخی از نکاتی که در حین بهبودی باید در نظر داشته باشید می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
پس از جراحی، ممکن است کمی حساسیت و ضربان در زانوی خود احساس کنید. اگر این موضوع یا هر یک از دردها در حین بهبودی ادامه یافت، با پزشک خود تماس بگیرید. شما باید دو هفته پس از جراحی بتوانید رانندگی کنید. با پزشک خود در مورد اینکه چه زمانی می توانید فعالیت های دیگری انجام دهید صحبت کنید.
همه کیست‌های بیکر درمان نمی شوند. ممکن است احساس کنید که درد خفیف است و آن را به حال خود رها کنید. اگر کیست درمان نشود ممکن است خودبه‌خود از بین برود. اما، اگر کیست بیکر درمان نشود، عوارض دیگری نیز ممکن است وجود داشته باشد از جمله:
ممکن است کیست بیکر خودبه‌خود از بین برود. هنگامی که کیست زیر پوست شما می‌ترکد، مایع دوباره توسط بدن شما جذب می‌شود. بااین‌حال، اغلب بهتر است منشأ مشکل زانو را برای خلاص‌شدن از شر کیست بیکر درمان کنید و از عود مجدد آن جلوگیری کنید.
