حتی بدون وجود بیماری، بدن فرد دچار تغییراتی در ساختار و عملکرد خواهد شد. پیری یک عامل خطر مستقل برای بیماری‌های قلبی عروقی است. اثرات پیری بسیار متنوع است و می‌تواند در سطح مولکولی، سلولی، بافتی، اندام و سیستم نقش داشته باشد که به عملکرد تغییر یافته سیستم قلبی عروقی کمک می‌کند.
فهرست مطالب
تغییرات ساختاری با افزایش سن شامل میوکارد، سیستم هدایت قلب و غدد درون ریز است. انحطاط تدریجی ساختارهای قلبی با افزایش سن به وجود می‌آید، از جمله از بین رفتن الاستیسیته، تغییرات فیبروتیکی در دریچه‌های قلب و نفوذ به آمیلوئید. خصوصیات ساختاری مرتبط با سن که بیشترین تأثیر را دارند شامل انقباض دیواره بطن چپ قلب است. ظرفیت پمپاژ قلب با افزایش سن به دلیل تغییرات مختلفی که بر ساختار و عملکرد عضله قلب تأثیر می‌گذارد کاهش می‌یابد. برای چندین دهه تصور می‌شد که قلب با افزایش سن دچار آتروفی می‌شود، اما شواهد نشان می‌دهد که افزایش وابسته به سن در ضخامت دیواره خلفی بطن چپ تقریباً 25٪ بین دهه دوم و هفتم یافت شده است. بیشترین افزایش در توده قلب با افزایش سن، به دلیل افزایش در اندازه متوسط میوسیت است، در حالی که تعداد سلول‌های میوکارد کاهش می‌یابد.
دریچه‌ها
تأثیر افزایش سن در هر چهار دریچه قلبی (دریچه آئورت، دریچه سینی، دریچه دولختی، دریچه سه لختی) گزارش شده است که بیشترین تغییر در دریچه آئورت (دریچه بین بطن چپ و آئورت) اتفاق می‌افتد. این تغییرات معمولاً اختلال قابل توجهی ایجاد نمی‌کنند، اگرچه در برخی از افراد مسن، تنگی شدید دریچه آئورت و نارسایی دریچه میترال مربوط به تغییرات دژنراتیو با سن است.
اگر تا به امروز از ویزیت آنلاین و رایگان استفاده نکرده اید با تکمیل کردن فرم ذیل منتظر تماس همکاران جهت تعیین نوبت برای ویزیت باشید.
این هسته که حاوی DNA است، بزرگ‌تر می‌شود و ممکن است بروز تغییر در غشای سلول آن را نشان دهد. میتوکندری تغییراتی در اندازه، شکل، الگو و تراکم ماتریس را نشان می‌دهد که باعث کاهش سطح عملکردی آن‌ها می‌شود. سیتوپلاسم توسط نفوذ چربی یا دژنراسیون، تشکیل واکوئل و تجمع تدریجی رنگ‌دانه‌هایی مانند لیپوفوسسین مشخص می‌شود. تغییرات مرتبط با سن در بخش‌های تحت سلولی سلول منجر به کاهش فعالیت‌های سلولی مانند هموستاز تغییر یافته، سنتز پروتئین و میزان تخریب می‌شود.
انطباق عضلات قلبی
باز هم کاهش انطباق بطن چپ باعث افزایش عملکرد در دهلیز می‌شود و در نتیجه باعث هایپرتروفی دهلیز می‌شود.
تغییرات وابسته به سن در رگ‌های خون
کاهش خاصیت ارتجاعی رگ‌های شریانی با افزایش سن باعث افزایش مزمن قطر رگ و استحکام دیواره رگ می‌شود که باعث اختلال در عملکرد رگ‌ها می‌شود. عواملی که به ضخامت دیواره و سفت شدن رگ‌ها در پیری کمک می‌کند شامل افزایش کلاژن و کاهش الاستین است. یک مجموعه مهم از تغییرات آئورت را درگیر می‌کند، دیواره آئورت کمتر انعطاف‌پذیر می‌شود، یا افزایش سفتی دیواره را نشان می‌دهد، به طوری که خون خارج شده از بطن چپ قلب با مقاومت بیشتری روبرو می‌شود و نمی‌تواند تا آنجا به داخل شریان‌ها حرکت کند. همچنین تغییرات وابسته به سن در عروق محیطی بیشتر اتفاق می‌افتد که دیواره شریان‌ها در بدن ضخیم‌تر می‌شوند به طوری که آن‌ها نیز انعطاف‌پذیر و سفت‌تر می‌شوند. دیواره رگ‌ها به دلیل افزایش بافت همبند و رسوب کلسیم ممکن است با افزایش سن ضخیم‌تر شوند. دریچه‌ها نیز به سختی فعالیت خود را اجرا می‌کنند در نتیجه در رگ‌ها واریس ایجاد می‌شود.
اول، هدایت قلبی با کاهش تعداد سلول‌های ضربان دار در گره سینواتریال با افزایش سن تحت تأثیر قرار می‌گیرد. تعداد سلول‌های ضربان دار در گره سینواتریال کاهش و در سن 75 سالگی کمتر از 10٪ از تعداد سلول‌هایی که فرد در جوانی داشته است باقی می‌ماند. با بالا رفتن سن، در کلیه قسمت‌های سیستم هدایت، افزایش سطح الاستیک و کلاژن وجود دارد. چربی در اطراف گره سینواتری تجمع می‌یابد، گاهی اوقات جدایی جزئی یا کامل گره از عضله دهلیزی ایجاد می‌کند. یک تغییر به سمت چپ از محور QRS با افزایش سن وجود دارد. دامنه S-T مسطح می‌شود و دامنه موج T کم می‌شود.
تغییر در خروجی قلبی، افزایش سکته مغزی، فشار خون
برون ده قلبی
برون ده قلبی در هنگام استراحت تحت تأثیر سن قرار نمی‌گیرد. حداکثر توان قلبی و ظرفیت هوازی با افزایش سن کاهش می‌یابد.
حجم ضربه‌ای
میزان سکته مغزی با افزایش سن کمی تغییر می‌کند. در حالت استراحت در افراد سالم، ممکن است حتی اندکی افزایش یابد.
فشار خون
فشار خون اندازه‌گیری کارایی قلبی عروقی است. اگرچه فشار خون در بزرگسالان مسن‌تر افزایش یافته است، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد هیچ تأثیری از پیری بر این شاخص قلبی و عروقی ندارد. گیرنده‌هایی به نام بارورسپتورها، فشار خون را کنترل می‌کنند و تنظیماتی را انجام می‌دهند تا در صورت تغییر موقعیت و یا انجام فعالیت‌های شدید، فشار خون نسبتاً ثابت حفظ شود. اعتقاد بر این است که بارورسپتورها با افزایش سن حساس‌تر می‌شوند. این ممکن است توضیح دهد که چرا افراد مسن دارای فشار خون بالا هستند و این فشار خون وقتی شخص از حالت خوابیده یا نشسته به حالت ایستاده می‌رود، افت می‌کند. این باعث سرگیجه می‌شود زیرا جریان خون کمتری به مغز وارد می‌شود.
حداکثر ضربان قلب قابل دستیابی با ورزش به طور خطی با افزایش سن کاهش می‌یابد و ممکن است از نظر تجربی محاسبه شود، استفاده از 220 ضربان در دقیقه به عنوان حداکثری در بزرگسالان است. با کم کردن سن فرد از 220 می‌توان مقدار تغییرات سن را محاسبه کرد. در بزرگسالان مسن‌تر، افزایش ضربان قلب کمتر در هر دو تمرین ایزومتریک و پویا در مقایسه با بزرگسالان جوان وجود دارد.
یک احتمال برای پاسخ کمتر در ضربان قلب در بزرگسالان مسن‌تر این است که در اثر استراحت کاهش فشار بر ضربان قلب وجود دارد و این باعث می‌شود تا میزان کاهش صدای قلب در پاسخ به ورزش محدود شود. با افزایش کار در گروه‌های سنی مختلف، عملکرد قلبی به طور مشابه افزایش می‌یابد. با این حال، مکانیسم تقویت برون ده قلبی بین گروه‌های سنی متفاوت است. بزرگسالان جوان افزایش زیادی در ضربان قلب از استراحت تا ورزش را نشان می‌دهند. در بزرگسالان جوان، میزان سکته مغزی به دلیل کاهش زیاد در حجم سیستولیک پایانی در مقایسه با استراحت، با ورزش افزایش می‌یابد. با افزایش سن در شرایط استراحت، حتی در افراد مسن سالم نیز در حین ورزش شدیداً کاهش می‌یابد؛ بنابراین به نظر می‌رسد عملکرد «پمپاژ قلب» مختل شده در هنگام ورزش، با واسطه، حداقل در بخشی، با کاهش سن در عملکرد آدرنرژیک یا پاسخگویی بر روی قلب همراه باشد.
