درد لگن دردی است که در قسمت پایین تنه، بین ناف و ران شما ایجاد می شود. درد در این ناحیه ممکن است به دلیل شرایط پزشکی مرتبط با سیستم اسکلتی عضلانی، گوارشی یا تولید مثل باشد.
بسیاری از افراد در طول زندگی خود نوعی درد لگن را تجربه می کنند. گاهی اوقات این درد هنگام راه رفتن یا حرکت کردن به اطراف در لگن ایجاد یا بدتر می شود.
در این مقاله، ما نگاهی دقیق‌تر به مواردی که میتواند باعث درد لگن در هنگام راه رفتن شود، و همچنین نحوه درمان و پیشگیری از این شرایط می‌کنیم.
فهرست مطالب
در بیشتر موارد، علت درد لگن هنگام راه رفتن به سیستم اسکلتی عضلانی شما مربوط می شود که شامل اجزای زیر است:
اگرچه در برخی موارد، درد میتواند با سایر اندام‌ها و بافت‌های لگن نیز مرتبط باشد. پس با ما همراه باشید تا به 9 مورد از شایع‌ترین علل درد لگن که هنگام راه رفتن میتواند رخ دهد، نگاهی بیاندازیم.
مفصل ساکروایلیاک (SI) مفصلی در قسمت تحتانی کمر است که قسمت پایینی ستون فقرات را به استخوان های لگن متصل می کند. گاهی اوقات، این مفصل ممکن است تحریک و ملتهب و در نهایت منجر به ایجاد درد در این ناحیه شود. این درد با انجام فعالیت های زیر بدتر میشود:
درد مفصل ساکروایلیاک اغلب ناشی از موارد زیر است:
مفصل استخوان شرمگاهی دقیقا در جلوی لگن شما قرار دارد و به نگه داشتن استخوان های لگن در کنار هم کمک می کند و آنها را در حین فعالیت تثبیت می کند.
اگر این مفصل بیش از حد شل شود، می تواند منجر به درد شود. این نوع درد لگن در زنان باردار شایع است و به آن درد کمربند لگنی نیز گفته می شود. علاوه بر بارداری، اختلال عملکرد مفصل شرمگاهی نیز می تواند ناشی از موارد زیر باشد:
اگر اختلال عملکرد مفصل شرمگاهی دارید، ممکن است درد شدید یا سوزشی را احساس کنید که به پاهای شما نیز انتشار پیدا کند. همچنین ممکن است هنگام حرکت صدای کلیکی در این ناحیه بشنوید. درد هنگام راه رفتن و زمانی که:
مانند اختلال عملکرد مفصل شرمگاهی، اوستئیت پوبیس نیز بر ناحیه مفصل شرمگاهی و بافت های اطراف آن تأثیر می گذارد و می تواند منجر به درد لگن شود که با فعالیت بدنی بدتر می شود.
اوستئیت پوبیس، به دلیل استفاده بیش از حد از مفصل ایجاد میشود. این آسیب به ویژه در برخی از ورزشکارانی که حرکاتی شامل لگد زدن و چرخش لگن را انجام می دهند، رایج است. نمونه هایی از این ورزش ها عبارتند از:
عضلات کف لگن عضلاتی هستند که اندام ها و بافت های لگن شما را احاطه کرده و از آنها حمایت می کنند.گاهی اوقات درد لگن ممکن است به دلیل تنش در این عضلات ایجاد شود. این نوع درد در زنان شایع تر است. این درد لگن ممکن است موضعی باشد اما گاهی کمر یا پاها را نیز درگیر کند. اگرچه این نوع درد می تواند در هنگام استراحت نیز رخ دهد، اما گاهی اوقات ممکن است با انجام فعالیت هایی مانند موارد زیر تشدید شود:
موارد مختلفی وجود دارد که می تواند به ایجاد درد کف لگن کمک کند، از جمله:
فتق اینگوینال در ناحیه لگن یا کشاله ران ایجاد می شود. این فتق ها در مردان شایع تر از زنان هستند. علائم معمول فتق اینگوینال شامل برآمدگی قابل توجه در لگن یا کشاله ران و همچنین ناراحتی یا درد در این ناحیه است. افراد مبتلا به فتق اینگوینال یا مغبنی ممکن است در موارد زیر افزایش درد یا ناراحتی را تجربه کنند:
فتق مغبنی گاهی اوقات می تواند به دلیل آسیب به بافت همبند در لگن ایجاد شود. این شرایط ممکن است در بدو تولد نیز وجود داشته باشد. اگرچه ژنتیک ممکن است در ایجاد این عارضه نقش داشته باشد، اما فتق اینگوینال می تواند ناشی از دوره های طولانی ایستادن، راه رفتن یا بلند کردن نیز ایجاد شود.
آپاندیسیت زمانی اتفاق می افتد که آپاندیس شما ملتهب شود. اغلب علت مشخص نیست که چه چیزی باعث این التهاب می شود اما متخصصان پزشکی معتقدند که این عارضه ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که ورودی آپاندیس شما مسدود شود.
آپاندیسیت یک بیماری بالقوه جدی است و در صورت ابتلا اگر مراقبت های فوری پزشکی دریافت نشود، میتواند منجر به ترکیدن آپاندیس شود. این موضوع منجر به عفونتهای باکتریایی جدی در حفره شکم میشود.
افراد مبتلا به آپاندیسیت درد شدیدی را در سمت راست لگن خود احساس می‌کنند، همراه با علائمی مانند:
درد زمانی بدتر می شود که:
دیورتیکولیت زمانی اتفاق می‌افتد که ساختارهای کیسه‌مانند کوچکی که در روده بزرگ قرار دارند و به نام دیورتیکولا شناخته میشوند، ملتهب شوند. این عارضه می تواند علائمی مانند درد یا حساسیت در شکم ایجاد کند. در موارد شدید، این عارضه می تواند باعث سوراخ شدن یا پارگی روده بزرگ و باعث ایجاد عفونتهای باکتریایی جدی در حفره شکم شود. گاهی اوقات این درد هنگام انجام حرکات سریع، مانند راه رفتن با سرعت بالا، شدیدتر می شود.
سایر علائم دیورتیکولیت عبارتند از:
سندرم احتقان لگن (PCS) به علت واریس سیاهرگ‌های ناحیه لگن ایجاد میشود. اینکه دقیقاً چه چیزی باعث بروز این بیماری می شود هنوز به خوبی درک نشده است. درد لگن ناشی از سندرم احتقان لگن (PCS) عموماً مبهم یا دردناک است. با این حال، این درد می تواند در اثر ایستادن یا راه رفتن طولانی، شدیدتر شود.
یکی از علائم سرطان استخوان درد است، به خصوص در هنگام استفاده از ناحیه ای از بدن که تحت تأثیر سرطان قرار گرفته است.
به عنوان مثال، اگر در لگن خود سرطان دارید، ممکن است هنگام راه رفتن، ایستادن طولانی مدت یا استفاده از پله ها احساس درد کنید.
علائم بالقوه دیگری برای سرطان استخوان وجود دارد، مانند:
اگر درد لگن شما خفیف است و با علائم نگران کننده ای همراه نیست، راه هایی برای کاهش این درد در خانه وجود دارد:
اگرچه که نباید به طور کامل از پیاده روی اجتناب کنید، اما سعی کنید فعالیت هایی را که ممکن است درد شما را تشدید کند محدود کنید. سعی کنید از ایستادن طولانی مدت، بالا رفتن از پله ها یا دویدن خودداری کنید.
وضعیت بدنی خوب می تواند درد لگن ناشی از مشکلات اسکلتی عضلانی را کاهش دهد.
استفاده متناوب از کمپرس یخ و کیسه آب گرم ممکن است به تسکین برخی از انواع درد لگن کمک کند.
این داروها می توانند به کاهش درد و تورم کمک کنند. برخی از نمونه ها عبارتند از استامینوفن، ایبوپروفن، ناپروکسن و آسپرین. اگر درد شدید لگنی را تجربه می کنید، بسیار ضروری است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.
در صورت بروز ه دردهای لگنی دارای علائم زیر، باید به پزشک مراجعه کنید:
پزشکان معمولاً از روش‌های مختلفی برای کمک به تشخیص علت درد لگن استفاده می‌کنند. این روش ها می تواند شامل موارد زیر باشد:
این آزمایش‌ها میتواند شامل آزمایش‌های مختلف خون و آزمایش ادرار برای کمک به تشخیص یک بیماری زمینه‌ای یا عفونت باشد.
فناوریهای تصویربرداری می تواند به پزشک کمک کند تا ساختارهای لگن شما را بهتر بررسی کند. ممکن است از تکنیک هایی مانند اولتراسوند، اشعه ایکس، سی تی اسکن یا ام آر آی استفاده شود.
برای زنان مبتلا به درد لگن، معاینه لگن ممکن است انجام شود. این موضوع به پزشک کمک می کند تا اندام های خاصی از لگن و همچنین عضلات کف لگن شما را بررسی کند.
درمانی که پزشک برای درد لگن شما تجویز می کند به علت ایجاد آن بستگی دارد. برخی از نمونه‌هایی از درمانهای بالقوه درد لگن هنگام راه رفتن عبارتند از:
که اغلب برای تسکین درد و التهاب استفاده می شوند. برخی از نمونه ها شامل مسکن های تجویزی و شل کننده های عضلانی است. همچنین ممکن است از آنتی بیوتیک ها برای عفونتهای باکتریایی استفاده شود.
در موارد شدید درد مفاصل، پزشک ممکن است از کورتیکواستروئید تزریقی برای کمک به کاهش التهاب استفاده کند.
TENSمخفف تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست است. در این روش، پزشک الکترودهایی را روی پوست شما قرار می دهد تا تکانه های الکتریکی را به ناحیه آسیب دیده ارسال کند. در برخی موارد، این درمان می تواند به تسکین درد کمک کند.
پزشک ممکن است فیزیوتراپی را برای کمک به حفظ یا بازیابی قدرت، انعطاف پذیری یا دامنه حرکتی در ناحیه آسیب دیده توصیه کند.
در مواردی که درد لگن شما شدید است یا به درمانهای محافظه‌کارانه‌تر پاسخ نمی‌دهد، پزشک ممکن است جراحی را برای کمک به کاهش علائم شما توصیه کند.
همه علل درد لگن هنگام راه رفتن قابل پیشگیری نیستند، اما اقداماتی وجود دارد که می توانید برای کاهش ریسک ابتلا به این عارضه ها انجام دهید. برخی از اقدامات پیشگیرانه شامل موارد زیر است:
ورزش منظم می تواند عضلات و مفاصل شما را سالم، انعطاف پذیر و خوش فرم نگه دارد. همچنین حرکات کششی و گرم کردن بدن قبل از فعالیت بدنی ممکن است به جلوگیری از آسیب‌هایی که منجر به درد لگن میشوند کمک کند.
سعی کنید فعالیت هایی که نیاز به پیاده روی یا ایستادن طولانی مدت بدون استراحت دارند را محدود کنید. همچنین سعی کنید حرکات تکراری مانند لگد زدن یا چرخیدن کمر را محدود کنید.
اگر قبلاً دیورتیکولیت داشته‌اید، افزودن فیبر بیشتر به رژیم غذایی‌تان ممکن است به جلوگیری از عودهای دردناک کمک کند.
شرایط مزمنی مانند آرترروز می تواند باعث برخی از انواع درد لگن شود. معاینات منظم ممکن است باعث شود که این نوع شرایط پزشکی را قبل از ایجاد مشکلات جدی تری شناسایی و درمان کنید.
چندین نوع بیماری وجود دارد که می تواند باعث درد لگن هنگام راه رفتن شود. در بسیاری از موارد علت این نوع درد به سیستم اسکلتی عضلانی شما مربوط می شود که شامل استخوان ها، عضلات، مفاصل و تاندونها است.
در موارد دیگر، درد همچنین می تواند با اندام ها و بافت های لگن شما مرتبط باشد. درد لگنی خفیف تا متوسط اغلب در خانه با استراحت، کمپرس سرد و گرم و داروهای ضد التهابی قابل درمان است. با این حال، در صورت تشدید، تداوم یا اختلال در فعالیت های روزانه، مهم است که به پزشک خود مراجعه کنید.
درمان درد لگن هنگام راه‌رفتن به علت آن بستگی دارد. درمانهای اولیه اغلب محافظه کارانه است و شامل داروها یا فیزیوتراپی است. پزشک ممکن است در موارد شدیدتر جراحی را توصیه کند.
