درمان کمردرد ناشی از عفونت ستون فقرات

عفونت‌ ستون فقرات را می‌توان بر اساس محل آناتومیک درگیر شده طبقه‌بندی کرد: ستون مهره‌ها، فضای دیسک بین مهره‌ای، کانال نخاعی و بافته‌ای نرم مجاور. عفونت ممکن است توسط باکتری‌ها یا ارگانیسم‌های قارچی ایجاد شود و ممکن است پس از جراحی رخ دهد. اکثر عفونت‌های بعد از عمل بین سه روز تا سه ماه پس از جراحی رخ می‌دهد.

استئومیلیت مهره‌ای شایع‌ترین شکل عفونت مهره‌ای است. این می‌تواند از ضربه مستقیم ستون فقرات باز، عفونت در نواحی اطراف و از باکتری‌هایی که از خون به مهره پخش می‌شوند ایجاد شود.

عفونت‌های فضای دیسک بین مهره‌ای فضای بین مهره‌های مجاور را درگیر می‌کند. عفونت‌های فضای دیسک را می‌توان به سه زیر گروه تقسیم کرد: هماتوژن بزرگسالان (خود به خودی)، دوران کودکی (دیسکیت) و بعد از عمل.

عفونت‌های کانال نخاعی شامل آبسه اپیدورال نخاعی است که عفونتی است که در فضای اطراف سخت شامه (بافتی که طناب نخاعی و ریشه عصبی را احاطه کرده است) ایجاد می‌شود. آبسه ساب دورال بسیار نادرتر است و فضای بالقوه بین سخت شامه و عنکبوتیه (غشای نازک نخاع، بین سخت شامه و پیا ماتر) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. عفونت‌های داخل پارانشیم نخاع (بافت اولیه) را آبسه‌های داخل مدولاری می‌نامند.

عفونت‌های بافت نرم مجاور شامل ضایعات پاراسپینال گردن و قفسه سینه و آبسه ماهیچه‌های پسوآس کمری است. عفونت‌های بافت نرم معمولاً بر بیماران جوان‌تر تأثیر می‌گذارند و اغلب در افراد مسن دیده نمی‌شوند.

بروز و شیوع عفونت ستون فقرات

استئومیلیت مهره‌ای سالانه 26170 تا 65400 نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آبسه اپیدورال نسبتاً نادر است و در هر 10000 بستری در بیمارستان 0.2 تا 2 مورد وجود دارد. با این حال، 5-18٪ از بیماران مبتلا به استئومیلیت مهره‌ای یا عفونت فضای دیسک ناشی از گسترش پیوسته، دچار آبسه اپیدورال می‌شوند. برخی از مطالعات نشان می‌دهد که بروز عفونت‌های ستون فقرات در حال حاضر در حال افزایش است. این افزایش ممکن است به افزایش استفاده از دستگاه‌های عروقی و سایر اشکال ابزار دقیق و افزایش مصرف مواد مخدر داخل وریدی مرتبط باشد.

فرم ویزیت آنلاین و رایگان

اگر تا به امروز از ویزیت آنلاین و رایگان استفاده نکرده اید با تکمیل کردن فرم ذیل منتظر تماس همکاران جهت تعیین نوبت برای ویزیت باشید.

حدود 30 تا 70 درصد از بیماران مبتلا به استئومیلیت مهره‌ای هیچ عفونت قبلی آشکاری ندارند. آبسه اپیدورال در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما بیشتر در افراد 50 ساله و بالاتر شایع است. اگرچه درمان در سال‌های اخیر بسیار بهبود یافته است، اما میزان مرگ و میر ناشی از عفونت ستون فقرات هنوز حدود 20 درصد تخمین زده می‌شود. عوامل خطر برای ایجاد عفونت ستون فقرات شامل شرایطی است که سیستم ایمنی را به خطر می‌اندازد، مانند:

سن بالا

مصرف مواد مخدر داخل وریدی

عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV).

استفاده سیستمیک طولانی مدت از استروئیدها

دیابت شیرین

پیوند عضو

سوء تغذیه

سرطان

عوامل خطر جراحی شامل جراحی‌های طولانی مدت، از دست دادن میزان بالایی از خون، کاشت ابزار دقیق و جراحی‌های متعدد یا تجدید نظر در یک محل است. علیرغم اقدامات پیشگیرانه متعددی که دنبال می‌شود، عفونت در 1-4 درصد موارد جراحی رخ می‌دهد.

علل عفونت ستون فقرات

عفونت ستون فقرات می‌تواند ناشی از عفونت باکتریایی یا قارچی در قسمت دیگری از بدن باشد که از طریق جریان خون به ستون فقرات منتقل شده است. شایع‌ترین منبع عفونت‌های ستون فقرات، باکتری به نام استافیلوکوکوس اورئوس و پس از آن اشریشیا کلی است.

عفونت ستون فقرات ممکن است پس از یک روش اورولوژی رخ دهد، زیرا سیاهرگ‌های پایین ستون فقرات از طریق لگن بالا می‌آیند. شایع‌ترین ناحیه ستون فقرات که تحت تأثیر قرار می‌گیرد، ناحیه کمر است. مصرف کنندگان مواد مخدر داخل وریدی بیشتر در معرض عفونت‌هایی هستند که بر ناحیه گردن تأثیر می‌گذارند. روش‌های دندانپزشکی اخیر خطر ابتلا به عفونت‌های ستون فقرات را افزایش می‌دهد، زیرا باکتری‌هایی که ممکن است در جریان عمل وارد جریان خون شوند، می‌توانند به ستون فقرات بروند.

عفونت‌های فضای دیسک بین مهره‌ای احتمالاً در یکی از صفحات انتهایی به هم پیوسته شروع می‌شود و دیسک به طور ثانویه آلوده می‌شود. در کودکان، در مورد منشأ آن اختلاف نظر وجود دارد. اکثر کشت‌ها و نمونه‌برداری‌ها در کودکان منفی هستند و کارشناسان معتقدند که دیسکیت دوران کودکی ممکن است یک بیماری عفونی نباشد، بلکه ناشی از دررفتگی جزئی اپی‌فیز (ناحیه رشد نزدیک انتهای استخوان)، در نتیجه آسیب فلکشن است.

علائم عفونت ستون فقرات

علائم بسته به نوع عفونت ستون فقرات متفاوت است، اما به طور کلی، درد در ابتدا در محل عفونت موضعی است. در بیماران بعد از عمل، این علائم اضافی ممکن است وجود داشته باشد:

تخلیه زخم

قرمزی، تورم یا حساسیت در نزدیکی محل برش

استئومیلیت مهره‌ای

کمردرد شدید

تب

لرز

کاهش وزن

اسپاسم عضلانی

ادرار دردناک یا مشکل

نقایص عصبی: ضعف و یا بی حسی بازوها یا پاها، بی اختیاری روده و یا مثانه

عفونت‌های فضای دیسک بین مهره‌ای

بیماران ممکن است در ابتدا علائم کمی داشته باشند، اما در نهایت دچار کمردرد شدید می‌شوند. به طور کلی، کودکان کم سن و سال، نه تب دارند و نه به نظر می‌رسد درد دارند، اما از خم کردن ستون فقرات خودداری می‌کنند. کودکان سه تا نه ساله معمولاً با کمردرد به عنوان علامت غالب ظاهر می‌شوند.

عفونت فضای دیسک ممکن است پس از جراحی وجود داشته باشد که به طور متوسط ​​یک ماه پس از جراحی رخ می‌دهد. درد معمولاً با استراحت در بستر و بی حرکتی کاهش می‌یابد، اما با حرکت افزایش می‌یابد. اگر درمان نشود، درد به تدریج بدتر و غیرقابل درمان می‌شود و حتی به مسکن‌های تجویزی نیز پاسخ نمی‌دهد.

عفونت کانال نخاعی

بیماران بزرگسال اغلب در مراحل بالینی زیر پیشرفت می‌کنند:

کمردرد شدید همراه با تب و حساسیت موضعی در ستون فقرات

درد ریشه عصبی که از ناحیه عفونی ساطع می‌شود

ضعف عضلات ارادی و اختلال عملکرد روده و مثانه

فلج شدگی

در کودکان، آشکارترین علائم گریه طولانی مدت، درد آشکار هنگام لمس ناحیه و حساسیت لگن است.

عفونت‌های بافت نرم مجاور

به طور کلی، علائم معمولاً غیر اختصاصی هستند. اگر آبسه پارا نخاعی وجود داشته باشد، بیمار ممکن است درد پهلو، درد شکم یا لنگی را تجربه کند. اگر آبسه عضله پسواس وجود داشته باشد، بیمار ممکن است دردی را احساس کند که به ناحیه لگن یا ران می‌رسد.

چه زمانی و چگونه به دنبال مراقبت پزشکی باشیم

در صورت وجود علائم عفونت ستون فقرات به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. تشخیص و درمان به موقع می‌تواند از پیشرفت عفونت جلوگیری کند و ممکن است میزان مداخله مورد نیاز برای درمان عفونت را محدود کند. تأخیر در مراقبت ممکن است منجر به پیشرفت عفونت شود که باعث آسیب غیر قابل برگشت به استخوان و ساختارهای بافت نرم ستون فقرات و اطراف آن شود. علائم اورژانسی عفونت ستون فقرات که باید فوراً مراقبت کنید:

ایجاد نقایص عصبی جدید، مانند ضعف بازوها یا پاها و یا بی اختیاری روده و مثانه.

تب با دارو کنترل نمی‌شود.

تشخیص عفونت ستون فقرات

بزرگترین چالش، تشخیص زودهنگام قبل از بروز عوارض جدی است. تشخیص معمولاً به طور متوسط ​​یک ماه طول می‌کشد، اما می‌تواند تا شش ماه طول بکشد که مانع از درمان مؤثر و به موقع می‌شود. بسیاری از بیماران تا زمانی که علائم آن‌ها شدید یا ناتوان کننده نشود به دنبال مراقبت پزشکی نمی‌روند.

تست‌های آزمایشگاهی عفونت ستون فقرات

آزمایش‌های آزمایشگاهی خاص می‌تواند برای کمک به تشخیص عفونت ستون فقرات مفید باشد. ممکن است انجام آزمایش خون برای پروتئین‌های فاز حاد، میزان رسوب گلبول‌های قرمز (ESR) و پروتئین واکنشی C (CRP) مفید باشد. هر دو تست ESR و CRP اغلب شاخص‌های خوبی برای اینکه آیا التهاب در بدن وجود دارد (هر چه سطح بالاتر باشد، احتمال وجود التهاب بیشتر است) هستند. از آنجایی که التهاب پاسخ طبیعی بدن به عفونت است، این نشانگرها می‌توانند برای ارزیابی وجود عفونت و اثربخشی درمان نظارت شوند. این آزمایشات به تنهایی محدود هستند و معمولاً به ابزارهای تشخیصی دیگری نیاز است.

شناسایی ارگانیسم ضروری است و این را می‌توان از طریق نمونه‌برداری بیوپسی با هدایت توموگرافی کامپیوتری از مهره یا فضای دیسک انجام داد. کشت خون، ترجیحاً در هنگام افزایش تب نیز می‌تواند به شناسایی پاتوژن دخیل در عفونت ستون فقرات کمک کند. شناسایی مناسب پاتوژن برای محدود کردن رژیم درمانی آنتی بیوتیک ضروری است.

ابزارهای تصویربرداری در عفونت ستون فقرات

مطالعات تصویربرداری برای مشخص کردن محل و وسعت ضایعه ضروری است. انتخاب تکنیک‌های تصویربرداری خاص بسته به محل عفونت کمی متفاوت است.

اسکن توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن)

درجه تخریب استخوان به بهترین وجه در سی تی اسکن تصویربرداری می‌شود. استئومیلیت مهره‌ای می‌تواند تنه‌ی مهره را از بین ببرد و منجر به تغییر شکل ستون فقرات (معمولاً کیفوز) شود. با ارزیابی میزان تخریب استخوان، میزان بی ثباتی ستون فقرات را می‌توان تعیین کرد و می‌تواند به تصمیم‌گیری بین گزینه‌های درمانی غیر جراحی و جراحی کمک کند.

سی تی اسکن بالا استئومیلیت مهره‌ای را در L3-L4 نشان می‌دهد که منجر به تخریب بدنه‌های مهره L3 و L4 می‌شود. CT دوم شکستگی فشاری ستون فقرات قفسه سینه را نشان می‌دهد که به دلیل استئومیلیت باعث تغییر شکل کیفوتیک ستون فقرات می‌شود.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)

MRI با و بدون افزایش کنتراست گادولینیوم به استاندارد طلایی در شناسایی عفونت ستون فقرات و ارزیابی عناصر عصبی تبدیل شده است. ام آر آی امکان تجسم بافته‌ای نرم شامل اعصاب، نخاع و عضلات پارا نخاعی و بافت نرم مجاور اطراف ستون فقرات را فراهم می‌کند. تقویت بدن مهره، فضای دیسک یا فضای اپیدورال یکی از علائم کلیدی عفونت است. با این حال، سایر آسیب‌شناسی‌ها مانند التهاب یا تومورها باید رد شوند.

درمان غیر جراحی عفونت ستون فقرات

عفونت‌های ستون فقرات اغلب نیاز به آنتی بیوتیک یا درمان ضد قارچی داخل وریدی طولانی مدت دارند و می‌توانند با طولانی شدن زمان بستری شدن در بیمارستان برابری کنند. هنگامی که درد قابل توجهی وجود دارد یا احتمال ناپایداری ستون فقرات وجود دارد، بی حرکتی ممکن است توصیه شود. اگر بیمار از نظر عصبی باشد و ستون فقرات از نظر ساختاری پایدار باشد، پس از شناسایی ارگانیسم ایجاد کننده عفونت باید درمان آنتی بیوتیکی انجام شود. بیماران معمولاً حداقل شش تا هشت هفته تحت درمان ضد میکروبی قرار می‌گیرند. نوع دارو به صورت موردی بسته به شرایط خاص بیمار از جمله سن وی تعیین می‌شود.

درمان جراحی عفونت ستون فقرات

درمان غیر جراحی باید در ابتدا در نظر گرفته شود که بیماران دارای حداقل نقص عصبی هستند یا هیچ نقص عصبی ندارند و میزان عوارض و مرگ و میر مداخله جراحی بالا است. با این حال، جراحی ممکن است در صورت وجود هر یک از شرایط زیر نشان داده شود:

تخریب قابل توجه استخوان که باعث بی ثباتی ستون فقرات می‌شود

نقایص عصبی

سپسیس با سمیت بالینی ناشی از آبسه‌ای که به آنتی بیوتیک ها پاسخ نمی‌دهد

عدم انجام بیوپسی سوزنی برای به دست آوردن کشت های مورد نیاز

شکست آنتی بیوتیک های داخل وریدی به تنهایی برای ریشه کن کردن عفونت

اهداف اولیه جراحی عفونت ستون فقرات عبارت‌اند از:

بافت عفونی را جدا کنید (تمیز کنید و بردارید).

بافت عفونی را قادر به دریافت جریان خون کافی برای کمک به بهبودی کنید

بازیابی ثبات ستون فقرات با استفاده از ابزار دقیق برای جوش دادن ستون فقرات ناپایدار

بازیابی عملکرد یا محدود کردن درجه اختلالات عصبی

هنگامی که مشخص شد که بیمار به جراحی نیاز دارد، ابزارهای تصویربرداری مانند اشعه ایکس ساده، سی تی اسکن یا MRI می‌توانند به تعیین دقیق‌تر سطح انجام جراحی کمک کنند.

پیشگیری از عفونت ستون فقرات

برای اطمینان از اینکه عفونت ستون فقرات کنترل شده و به پروتکل درمانی پاسخ می‌دهد، پیگیری مناسب و به موقع ضروری است. تکرار کار آزمایشگاهی و مطالعات تصویربرداری باید منعکس کننده بهبود عفونت باشد. مطالعات سی تی و اشعه ایکس به جراح این امکان را می‌دهد که یکپارچگی ساختارهای استخوانی ستون فقرات را ارزیابی کند و اطمینان حاصل کند که مشکل کاملاً بر طرف شده است.

پروتکل‌های درمانی فعلی برای عفونت‌های ستون فقرات نیازمند درمان توسط یک تیم چند رشته‌ای از پزشکان، از جمله متخصصان بیماری‌های عفونی، نورو رادیولوژیست‌ها و جراحان ستون فقرات و متخصصان حرکات اصلاحی است. تیم قادر خواهد بود بهترین رویکرد درمانی را به صورت فردی ارزیابی کند، چه جراحی باشد یا غیر جراحی.