درد مزمن تقریباً 50 میلیون بزرگسال در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار میدهد که آسیب شایعترین علت آن است. یک چهارم بزرگسالان آمریکایی گزارش میدهند که در سه ماه گذشته کمردرد داشتهاند.
اگر با کمردرد مواجه بودهاید، ممکن است پزشک به شما توصیه کرده باشد که برای کاهش درد از مسکن استفاده کنید؛ اما تحقیقات جدید نشان داده است که مصرف یک مسکن ممکن است درد حاد را بدتر کرده و طولانیتر کند و آن را به درد مزمن تبدیل کند.
اگر مصرف دارو از فهرست غذایی خارج است، در صورت داشتن کمردرد چه کاری میتوانید انجام دهید و این تحقیقات چگونه بر آینده پزشکی تأثیر میگذارد؟
فهرست مطالب
پشت ما نیروگاههای چشمگیری است، اما این بدان معناست که آنها بیشتر فشار فعالیتهای روزمره ما را متحمل میشوند. کمردرد اصلیترین علت ناتوانی و دومین دلیل رایج مراجعه افراد به پزشک در سراسر جهان است.
کمردرد مهمترین علت مرخصی از کار و کاهش فعالیتها است که منجر به بار منفی اقتصادی و پزشکی زیادی میشود. حدود 80 درصد از افراد در مقطعی از زندگی خود کمردرد را تجربه خواهند کرد.
پزشکان کمردرد را به سه مرحله تقسیم میکنند:
نوع کمردرد
مدت زمان
شدت درد
در حدود 20 درصد از افراد، درد کوتاه مدت و حاد میتواند به درد مزمن تبدیل شود.
در حالی که توصیههای پزشکی طولانی مدت ممکن است استفاده از یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) برای کنترل کمردرد باشد، تحقیقات جدید دانشگاه مک گیل نشان میدهد که این ممکن است منجر به درد مزمن شود. محققان پیشنهاد میکنند که التهاب به دلایلی در بدن وجود دارد و زمانی که داروهایی برای متوقف کردن این پاسخ مصرف میکنیم، اثرات منفی دارد.
التهاب واکنشی به عفونت و آسیب است که در آن سیستم ایمنی بدن سیتوکین ها و سلولهای التهابی را ارسال میکند. اینها سلولهای التهابی بیشتری را تحریک میکنند تا تهدیداتی مانند باکتریها را به دام بیاندازند و شروع به بهبود بافت آسیب دیده کنند. این زمانی است که متوجه علائم التهاب حاد مانند قرمزی، تورم، کبودی یا درد میشوید. با افزایش التهاب، ممکن است درد بیشتری احساس کنید.
التهاب مزمن جایی است که بدن شما در زمانی که هیچ خطری وجود ندارد سلولهای التهابی ایجاد میکند. این نشانه بیماریهای خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید است. با اختلالات خود ایمنی، بدن شما به سلولهای سالم حمله میکند و باعث آسیب میشود.
در حالی که التهاب میتواند دردناک و تحریک کننده باشد، انسداد آن ممکن است عواقب مزمن و طولانی مدت ایجاد کند. یک مطالعه در سال 2012 به چندین دلیل اشاره کرد که زخمها کندتر بهبود مییابند و یکی از آنها NSAID ها بود؛ اما چگونه مسدود کردن التهاب، درد حاد را به درد مزمن تبدیل میکند؟
در حالی که برخی از افراد از درد حاد بهبود مییابند، برخی دیگر با درد مزمن سروکار دارند. محققان مطالعه 2022 به دنبال درک انتقال از درد حاد به مزمن بودند.
آنها 98 بیمار مبتلا به کمردرد را طی سه ماه مطالعه کردند و خاطر نشان کردند که یک سلول خاص در سیستم ایمنی نقش بزرگی ایفا میکند که این سلول خاص نوتروفیل است. اینها نوعی گلبول سفید هستند که به بدن شما کمک میکنند تا با عفونت مبارزه کند.
نوتروفیل ها کلیدی در مسیر پاسخ درد هستند، بنابراین مسدود کردن این سلولها درد را در کوتاه مدت کاهش میدهند. با این حال، زمانی که محققان نوتروفیلها را در موشها مسدود کردند، درد را تا ده برابر طولانیتر کرد. آنها دریافتند که افرادی که داروی ضد درد ندارند دارای سطوح بالایی از نوتروفیل ها و عامل محافظتی در برابر درد مزمن هستند.
محققان همچنین از دادههای Biobank بریتانیا استفاده کردند که اطلاعاتی در مورد وضعیت پزشکی و مصرف داروی 500000 بیمار دارد. آنها دادههای 2163 فرد مبتلا به کمردرد حاد را انتخاب کردند که 461 نفر از آنها دچار درد مزمن شدند. آنها دریافتند احتمال ابتلا به کمردرد مزمن در بیمارانی که به طور منظم از NSAID استفاده میکنند نسبت به افرادی که این کار را نمیکنند، دارند.
دانش در مورد NSAID هایی که بر نوتروفیل ها تأثیر میگذارند، جدید نیست. یک مطالعه در سال 1993 بر ارتباط بین NSAID ها و نوتروپنی، وضعیتی که در آن سطوح نوتروفیل پایین است، متمرکز شد. 10 محققین تأیید کردند که NSAID ها با نوتروپنی مرتبط هستند. یک مطالعه موردی در سال 2013 به ارتباط بین ایبوپروفن و نوتروپنی اشاره کرد و اظهار داشت که این بیماری به عنوان یک عارضه جانبی، نرخ بروز کمتر از 1٪ دارد.
اغلب گزینه سادهتری است که یک قرص مصرف کنید تا درد کمرتان را فراموش کنید. متأسفانه، داروهای مسکن تمایل دارند مشکل را پنهان کنند. این بدان معنی است که شما با مشکل اساسی سر و کار ندارید. همچنین زمانی که دارو حتی درد شما را کاهش نمیدهد، خود را در معرض عوارض جانبی قرار میدهید.
دانشمندان تخمین میزنند که حدود 30 میلیون نفر در سراسر جهان هر روز از NSAID ها به دلیل خواص تسکین دهنده درد و ضد التهابی آنها استفاده میکنند. آنها همچنین میتوانند از لخته شدن خون جلوگیری کرده و تب را کاهش دهند. زمانی که سردرد، علائم سرماخوردگی، پریودهای دردناک، کشیدگی عضلانی و درد آرتروز دارید، معمولاً به دنبال یک ضدالتهاب است.
تجزیه و تحلیل کارآزماییهای بالینی تصادفی سازی شده در سال 2016 نشان داد که NSAID ها تقریباً هیچ سودی نسبت به دارونماها در کاهش کمردرد ندارند؛ بنابراین، چرا به استفاده از آنها ادامه میدهیم؟
همانطور که ضدالتهابها التهاب را کاهش میدهند، تورم را کاهش میدهند و بدن شما را تحت تأثیر قرار میدهند، بنابراین درد کمتری احساس خواهید کرد. با این حال، NSAID ها خطراتی دارند و در صورت داشتن شرایط دیگر ممکن است برای شما مناسب نباشند. عوارض جانبی احتمالی عبارتاند از:
واکنشهای آلرژیک که یک اورژانس پزشکی هستند
مشکلات عضوی مانند آسیب یا نارسایی کلیه و کبد، حملات قلبی، نارسایی قلبی و سکته مغزی
در حالی که پاراستامول (استامینوفن) یک NSAID نیست، اما همچنان مشکلات خود را دارد. این مسکن پرفروشترین مسکن بدون نسخه است و ارائه دهندگان مراقبتهای بهداشتی اغلب آن را برای تسکین درد توصیه میکنند. با این حال، یک مطالعه در سال 2015 نشان داد که پاراستامول درد کمر را کاهش نمیدهد.
پاراستامول در بدن شما انباشته میشود و خطر آسیب کبدی و مصرف بیش از حد را در پی دارد؛ بنابراین، حتی اگر فقط چند قرص را بیش از حداکثر توصیه شده روزانه 4000 میلی گرم مصرف کنید، در خطر ابتلا به اوردوز هستید. بررسی مواد فعال در سایر داروها بسیار مهم است. برخی داروها میتوانند حاوی پاراستامول باشند، از جمله داروهای سرماخوردگی و آنفولانزا، ویکودین و حتی داروهای مبتنی بر آسپرین.
در سال 2011، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) یک ارتباط ایمنی برای استامینوفن صادر کرد. این سازمان از شرکتهای تولید کننده داروهای تجویزی درخواست کرد که برای بهبود ایمنی، میزان استامینوفن را به 325 میلیگرم در هر قرص محدود کنند. همچنین نیاز به یک هشدار جعبهای را که خطر آسیب شدید کبدی و واکنشهای آلرژیک را برجسته میکند، تحمیل کرد.
مواد افیونی آخرین راه حل برای درمان کمردرد هستند زیرا میتوانند منجر به اعتیاد شوند و مشکل اصلی را درمان نمیکنند. این داروها با تأثیر بر گیرندههای مواد افیونی روی سلولهای عصبی، واکنش مغز شما به درد را کاهش میدهند. نمونههایی از مواد افیونی عبارتاند از:
به طور کلی، حدود 20٪ از بیماران تحت درمان طولانی مدت با مواد افیونی دچار وابستگی یا اعتیاد میشوند. این اختلال در 5٪ تا 25٪ از بیماران کمردرد مصرف کننده مواد افیونی ایجاد میشود.
در حالی که مواد افیونی ممکن است به طور موقت کمردرد شما را کاهش دهند، خطر ابتلا به اختلال مصرف مواد افیونی بالا است. آنها میتوانند در عرض چهار تا هشت هفته باعث وابستگی فیزیکی شوند. این وابستگی منجر به علائم ناخوشایند میشود، به خصوص اگر دوزهای بیش از حد را اغلب مصرف کرده باشید.
اگر به مواد افیونی وابسته هستید، احتمالاً به مصرف آنها ادامه میدهید تا از ترک آن جلوگیری کنید، بنابراین انگیزهای برای توقف وجود ندارد. بر اساس گزارش مرکز کنترل بیماری (CDC) افرادی که به مواد افیونی معتاد هستند، 40 برابر بیشتر احتمال دارد به هروئین معتاد شوند.
اعتیاد تنها مشکلی نیست که مواد افیونی میتوانند ایجاد کنند. در حالی که ممکن است انتظار داشته باشید که مخدرها درد شما را کاهش دهند، پردردی ناشی از مواد افیونی (OIH) یک عارضه جانبی متناقض است که در آن حساسیت درد شما افزایش مییابد. دانشمندان برای اولین بار این وضعیت را در سال 1943 توصیف کردند و به کاهش تحمل درد یا آستانه اشاره کردند.
میزان تحمل درد شما میزان درد است که میتوانید قبل از اینکه به دنبال تسکین باشید و آستانه درد شما مدت زمانی است که احساس درد میکنید؛ بنابراین، با OIH، ممکن است درد بیشتری نسبت به قبل از شروع مصرف مواد افیونی داشته باشید.
در حالی که محققان دلیل دقیق OIH را مشخص نکردهاند، تئوریهای پیشرو شامل تغییراتی در عصبی پلاستیسیته مغز و گیرندههای درد هستند.
با توجه به خطر اعتیاد و پردردی، درخواست مسکن غیرافیونی برای کمردرد و بررسی گزینههای دیگر ممکن است بهترین راه حل باشد.
پیشنهاد میشود که درد را با گرما، ماساژ یا فیزیوتراپی به جای دارو درمان کنید. اگر اینها جواب نداد، ممکن است نیاز به مصرف مسکن داشته باشید، اما بهتر است از پزشکتان راهنمایی بخواهید.
در اینجا چندین چیز وجود دارد که میتوانید قبل از رسیدن به یک مسکن امتحان کنید.
در حالی که حرکت ممکن است آخرین کاری باشد که میخواهید با کمردرد انجام دهید، مطالعات به طور مداوم نشان دادهاند که استراحت در بستر بهبود را به تأخیر میاندازد. ادامه فعالیتهای روزانه ضروری است و ورزش ملایم مانند پیادهروی یا شنا میتواند مفید باشد. ورزش هوازی باعث تولید اندورفین میشود که یک مسکن طبیعی است.
تمرینات تقویتی و تثبیت کننده مرکزی میتوانند کمردرد را تا 76.8% کاهش دهند. اگر نگران تشدید کمردرد خود هستید، ممکن است بهتر باشد به دنبال فیزیوتراپیست در منطقه خود بگردید.
کار با یک متخصص مجاز تضمین میکند که هر تمرینی که انجام میدهید برای بدن شما مناسب است. طبق یک مطالعه در سال 2016، فیزیوتراپی مبتنی بر شواهد میتواند بهبود کمردرد را تسریع کند.
فیزیوتراپ شما یک رژیم برای تقویت قدرت اصلی شما ایجاد میکند که شامل عضلات پشت و شکم شما میشود. آنها همچنین ممکن است روی انعطافپذیری لگن شما تأثیر بگذارند، زیرا خم کنندههای سفت باسن ناشی از نشستن زیاد میتوانند باعث کمردرد شوند. تمرینات قدرتی و آماده سازی بدن شما راهی عالی برای محافظت از آینده در برابر آسیب است.
بسیاری از ما زمان زیادی را در حالت خمیده روی تلفنها و سایر دستگاهها میگذرانیم، بنابراین به راحتی میتوان اهمیت وضعیت بدنی خوب را فراموش کرد. هنگام نشستن و ایستادن مراقب وضعیت بدن خود باشید.
صاف بایستید
شانههای خود را به عقب بکشید
شکم خود را به داخل بکشید
وزن خود را به طور مساوی تقسیم کنید، وزن خود را عمدتاً روی توپهای پا نگه دارید
سر خود را در یک سطح نگه دارید، گردن خود را آویزان نکنید
بازوهای شما باید به طور معمول از پهلوهایتان آویزان شوند
پاهای خود را به راحتی به اندازه عرض شانه باز کنید
پاهای خود را صاف نگه دارید، چه آنها را روی زیرپایی یا روی زمین قرار دهید
مچ پا یا زانوهای خود را ضربدری نکنید
فاصله کوچکی بین پشت زانو و صندلی نگه دارید
زانوهای خود را در همان ارتفاع یا کمی پایینتر از باسن قرار دهید
مچ پاها را جلوی زانوهایتان قرار دهید
شانههای خود را شل کنید، اما خم نشوید
ساعد و زانوهای خود را موازی با زمین نگه دارید. آنها باید در زاویه قائم باشند
صاف بنشینید و به جلو نگاه کنید، اما مراقب باشید که به گردن خود فشار نیاورید
صندلی شما باید راحت و حمایت کننده باشد. اگر پشت شما در برخی قسمتها صندلی را لمس نمیکند، استفاده از کوسن یا تکیهگاه میتواند مفید باشد، مخصوصا برای قسمت پایین کمر.
زمان زیادی را صرف نشستن نکنید؛ اگر نیاز به نشستن طولانی مدت دارید، به طور منظم استراحت کنید. یک استراحت ده دقیقهای برای هر ساعت نشستن، راه بسیار خوبی برای کنترل وضعیت بدن، خم کنندههای لگن و کمر است.
اگر اضافه وزن دارید، وزن اضافی شما به کل بدن، از جمله کمرتان فشار میآورد. یک مطالعه در سال 2021 نشان داد که افزایش وزن در افراد بالای 50 سال به طور قابل توجهی خطر کمردرد مزمن را افزایش میدهد. اگر فکر میکنید میتوانید از کاهش وزن سود ببرید، با ارائه دهنده مراقبتهای بهداشتی خود صحبت کنید تا بهترین اقدام را انجام دهید.
همه ما توصیههای نامعتبر و غیر مفیدی را در مورد کاهش سطح استرس دیدهایم. در حالی که گفتن آن آسانتر از انجام آن است، مدیریت استرس میتواند تنش را در ماهیچههای شما از جمله کمر شما کاهش دهد. یک مطالعه در سال 2021 نشان داد که شدت استرس با افزایش 2.8 برابری خطر کمردرد مزمن در مقایسه با جمعیت عمومی مرتبط است.
از آنجایی که استرس از همه چیز از روابط گرفته تا کار ناشی میشود، مدیریت عوامل استرسزا میتواند سخت باشد. وقت گذاشتن برای خودتان برای انجام کارهایی که از آنها لذت میبرید میتواند نشاط آور باشد و اگر احساس میکنید که کارها بیش از حد قابل رسیدگی است، همیشه ایده خوبی است که با یک درمانگر تماس بگیرید. آنها به شما کمک میکنند مکانیسمهای مقابلهای را که میتوانید روزانه از آنها استفاده کنید، پیدا کنید و انعطافپذیری روانی خود را بهبود بخشید. درخواست حمایت هرگز شرم آور نیست.
همانطور که میدانید، اندورفینهای حاصل از ورزش برای سطح درد شما مفید هستند، اما میتوانند سطح استرس شما را نیز کاهش دهند. ورزش همچنین هورمونهای استرس مانند آدرنالین و کورتیزول را کاهش میدهد.
موسیقی همچنین میتواند بر سطح استرس و وضعیت عاطفی شما تأثیر مثبت بگذارد. ایجاد یک رژیم ورزشی جدید ممکن است تأثیر مثبتی بر کمردرد، سطح استرس و تناسب اندام شما بگذارد. فقط موسیقی مورد علاقه خود را فراموش نکنید!
با توجه به اینکه 80 درصد از افراد در مقطعی از زندگی خود کمردرد را تجربه میکنند، مهم است که بدانیم چگونه میتوان به طور مؤثر از آن مراقبت کرد. با تحقیقات جدید که مشکلات مربوط به مسکنها را نشان میدهد، ما باید رویکرد متفاوتی برای مدیریت کمردرد داشته باشیم.
فعال ماندن، درگیر شدن در تمرینات قدرتی و رویکرد کلی نگر به سبک زندگی میتواند راههای عالی برای کنترل کمردرد قبل از دستیابی به مسکنها باشد.
اگر این نکات را امتحان کردهاید و کمردرد شما کاهش نمییابد، برای تشخیص با پزشک خود صحبت کنید. آنها ممکن است MRI و سایر آزمایشها را درخواست کنند تا ببینند چه اتفاقی میافتد. صرف نظر از علت، اگر با کمردرد دست و پنجه نرم میکنید، تنها نیستید.
