علت درد دنبالچه چیست و چگونه می‌توانم آن را کاهش دهم؟ درد دنبالچه به درد داخل یا اطراف ساختار استخوانی در پایین ستون فقرات گفته می‌شود. این قسمت از ستون فقرات دنبالچه نامیده می‌شود. درد دنبالچه گاهی اوقات کوکسیدینیا یا کوکسیگودینی نامیده می‌شود.
درد دنبالچه می‌تواند به دلیل آسیب دیدن دنبالچه در هنگام زمین خوردن ایجاد شود. همچنین ممکن است به دلیل نشستن طولانی مدت روی یک سطح سخت یا باریک باشد. علل دیگر شامل تغییرات مفاصل ناشی از آرتریت یا هنگام زایمان است.
درد دنبالچه معمولاً در عرض چند هفته یا چند ماه خود به خود از بین می‌رود. برای کاهش درد دنبالچه در عین حال، ممکن است به موارد زیر کمک کند:
در حالی که نشسته‌اید به جلو خم شوید.
روی یک رینگ مخصوص کاهش فشار بنشینید. برخی از افراد این رینگ‌ها را برای کاهش درد بسیار مفید می‌دانند.
حرارت یا یخ را روی ناحیه آسیب دیده بمالید.
مسکن‌هایی مانند استامینوفن (تیلنول، سایرین) یا ایبوپروفن (ادویل، موترین IB، سایرین) مصرف کنید.
درد دنبالچه‌ای که بهبود نمی‌یابد کوکسیدینیا مزمن نامیده می‌شود. برای درد دنبالچه که از بین نمی‌رود، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است برای رد هر گونه شرایط دیگر نیاز به معاینه رکتوم باشد. گاهی اوقات از آزمایش MRI برای تشخیص شکستگی، تغییرات مفصلی یا در موارد نادر تومور استفاده می‌شود.
درمان‌های احتمالی برای درد مزمن دنبالچه ممکن است شامل موارد زیر باشد:
فیزیوتراپی. یک فیزیوتراپ ممکن است به شما نشان دهد که چگونه تکنیک‌های آرام سازی درد لگن را انجام دهید. یک تکنیک تنفس عمیق و آرام کردن کامل کف لگن است – همانطور که در هنگام ادرار یا مدفوع انجام می‌دهید.
دستکاری. ماساژ دادن عضلات متصل به دنبالچه ممکن است به کاهش درد کمک کند. دستکاری معمولاً از طریق رکتوم انجام می‌شود.
دارو. تزریق یک بی حس کننده موضعی به دنبالچه می‌تواند درد را برای چند هفته تسکین دهد.
عمل جراحی. برای برداشتن دنبالچه می‌توان عمل جراحی انجام داد. این روش کوکسیژکتومی نامیده می‌شود. این گزینه معمولاً تنها زمانی توصیه می‌شود که سایر درمان‌ها با شکست مواجه شوند.
بسیاری از مطالعات نشان می‌دهند که درمان‌های غیر جراحی در حدود 90 درصد موارد کوکسیدینیا موفقیت آمیز هستند. درمان‌های کوکسیدینیا معمولاً غیر تهاجمی هستند و شامل اصلاح فعالیت می‌شوند.
خط اول درمان معمولاً شامل خود مراقبتی است که می‌تواند بدون کمک یک متخصص پزشکی انجام شود، مانند برخی از موارد زیر:
فهرست مطالب
NSAID های رایج، مانند ایبوپروفن (Advil)، ناپروکسن (Aleve)، یا مهارکننده‌های COX-2 (Celebrex)، به کاهش التهاب اطراف دنبالچه که معمولاً علت درد است، کمک می‌کنند.
کیسه‌های یخ التهاب را کاهش داده و ناحیه را بی حس می‌کند.
قرار دادن یخ یا کیسه سرد چند بار در روز در چند روز اول پس از شروع درد می‌تواند به کاهش التهاب کمک کند که معمولاً پس از آسیب ایجاد می‌شود و بر درد می‌افزاید.
استفاده از کیسه‌های حرارتی در قسمت پایین کمر ممکن است به کاهش تنش عضلانی کمک کند.
اعمال گرما به پایین ستون فقرات پس از چند روز اول درد ممکن است به کاهش تنش عضلانی کمک کند که ممکن است همراه یا تشدید درد دنبالچه باشد. منابع گرمای رایج عبارت‌اند از: بطری آب گرم، کیسه حرارتی شیمیایی، نوار حرارتی چسبنده با ماندگاری طولانی، یا حمام داغ (تا زمانی که وزن از استخوان دنبالچه خارج شود.
استفاده از میز ایستاده ممکن است به کاهش فشار از روی دنبالچه کمک کند.
تغییر در فعالیت‌های روزمره می‌تواند به کاهش فشار تجمعی از دنبالچه و کاهش درد کمک کند. این تغییرات فعالیت ممکن است شامل استفاده از میز ایستاده برای جلوگیری از نشستن طولانی مدت، استفاده از بالش برای برداشتن وزن از دنبالچه یا تنظیم وضعیت بدنی باشد تا وزن از دنبالچه هنگام نشستن برداشته شود.
ممکن است از یک بالش مخصوص استفاده شود که فشار را از روی دنبالچه در هنگام نشستن کم می‌کند. بالش‌هایی برای تسکین کوکسیدینیا ممکن است شامل بالش‌های U یا V شکل یا بالش‌های دایره‌ای با بریدگی یا سوراخ در محل استخوان دنبالچه باشد. هر نوع بالش یا ترتیب نشستن که فشار روی دنبالچه را حفظ کند ایده آل است و تا حد زیادی یک موضوع ترجیحی شخصی است. یک بالشتک پشتیبان می‌تواند در ماشین و همچنین در دفتر کار، کلاس درس یا خانه مفید باشد.
یک رژیم غذایی غنی از فیبر می‌تواند به بهبود حرکات روده و کاهش درد دنبالچه کمک کند.
اگر درد دنبالچه ناشی از حرکات روده یا یبوست باشد یا بدتر شود، افزایش مصرف فیبر و آب و همچنین نرم کننده‌های مدفوع توصیه می‌شود.
اگر درمان‌های فوق به مدیریت یا کاهش درد دنبالچه کمکی نکرد، ممکن است درمان‌های اضافی توسط پزشک، کایروپراکتیک یا سایر متخصصان پزشکی انجام شود.
درمان‌های غیر جراحی برای کوکسیدینیا
اگر درد دنبالچه دائمی یا شدید باشد، گزینه‌های درمانی غیر جراحی اضافی برای کوکسیدینیا ممکن است شامل موارد زیر باشد:
تزریق حاوی استروئید و بی حس کننده ممکن است باعث تسکین موقت درد شود.
تزریق یک عامل بی حس کننده (لیدوکائین) و استروئید (برای کاهش التهاب) در ناحیه اطراف دنبالچه ممکن است باعث تسکین درد شود. پزشک از راهنمایی تصویربرداری استفاده می‌کند تا اطمینان حاصل شود که تزریق در ناحیه صحیح انجام شده است. تسکین درد می‌تواند از 1 هفته تا چندین سال طول بکشد. اگر اولین تزریق مؤثر باشد، بیماران ممکن است تا 3 تزریق در سال دریافت کنند.
دستکاری دستی شامل تکنیک‌های عملی برای تسکین درد دنبالچه است.
برخی از بیماران از طریق دستکاری دستی دنبالچه، تسکین درد را پیدا می‌کنند. از طریق دستکاری دستی، مفصل بین ساکروم و دنبالچه را می‌توان تنظیم کرد و به طور بالقوه درد ناشی از تحرک ناکافی دنبالچه را کاهش داد.
کوکسیدینیا ممکن است با ماساژ دادن عضلات منقبض کف لگن که به دنبالچه می‌چسبند کاهش یابد. ماهیچه‌های منقبض در این ناحیه می‌توانند فشار بیشتری بر روی رباط‌ها و مفصل ساکروکوکسیژیال وارد کنند و تحرک آن را محدود کنند یا دنبالچه را بکشند.
کشش آرام رباط‌های متصل به دنبالچه می‌تواند برای کاهش تنش عضلانی در ناحیه دنبالچه مفید باشد. یک فیزیوتراپیست، کایروپراکتیک یا سایر پزشکان آموزش دیده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند دستورالعمل‌هایی را در مورد کشش‌های مناسب برای تسکین درد دنبالچه ارائه دهد.
TENS درمانی از تحریک الکتریکی برای تسکین درد استفاده می‌کند.
واحدهای محرک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS) تحریک الکتریکی را اعمال می‌کنند که در انتقال سیگنال‌های درد از دنبالچه به مغز اختلال ایجاد می‌کند. این دستگاه‌ها می‌توانند گزینه خوبی برای بیمارانی باشند که می‌خواهند مصرف داروها را به حداقل برسانند. انواع مختلفی از واحدهای TENS وجود دارد، برخی از آن‌ها از تحریک با فرکانس بالا استفاده می‌کنند که برای مدت زمان کوتاهی استفاده می‌شوند و برخی دیگر از تحریک فرکانس پایین استفاده می‌کنند که ممکن است طولانی‌تر پوشیده شوند.
پس از به دست آوردن تسکین درد کافی تا تحرک بهتر تحمل شود، فعالیت هوازی کم تأثیر روزانه مفید است، زیرا افزایش جریان خون مواد مغذی را به منطقه می‌آورد و توانایی‌های درمانی طبیعی بدن را تشویق می‌کند. یکی دیگر از مزایای فعالیت هوازی، آزادسازی اندورفین، مواد شیمیایی تسکین دهنده درد ذاتی بدن است.
اگر درمان‌های غیرجراحی یا روش‌های مدیریت درد مؤثر باشند، استفاده طولانی مدت از این روش‌ها یک گزینه درمانی معقول است. در موارد نادر، درد بیمار به درمان‌های غیر جراحی پاسخ نمی‌دهد و ممکن است جراحی روی دنبالچه در نظر گرفته شود.
