افتادگی رحم یک بیماری شایع است که ممکن است با بالا رفتن سن زنان اتفاق بیفتد.اما آیا افتادگی رحم باعث کمردرد می‌شود؟ با گذشت زمان و با زایمان های واژینال متعدد در طول زایمان، ماهیچه‌ها و رباط‌های اطراف رحم ضعیف می‌شوند. هنگامی که این ساختار حمایتی شروع به از کار افتادن می‌کند، رحم می‌تواند از موقعیت خود خارج شود. به این حالت افتادگی رحم می‌گویند.
فهرست مطالب
افتادگی رحم وضعیتی است که در آن تکیه‌گاه‌های داخلی رحم به مرور زمان ضعیف می‌شوند. رحم یکی از اندام‌هایی است که بخشی از دستگاه تناسلی را تشکیل می‌دهد. رحم نیز نامیده می‌شود، رحم در لگن قرار دارد و تقریباً به شکل گلابی است. در دوران بارداری، رحم کودک در حال رشد را نگه می‌دارد. در واقع در طول دوران بارداری امتداد می‌یابد تا متناسب با کودک باشد و بعد از زایمان مجدداً اندازه خود را کاهش می‌دهد.
اگر تا به امروز از ویزیت آنلاین و رایگان استفاده نکرده اید با تکمیل کردن فرم ذیل منتظر تماس همکاران جهت تعیین نوبت برای ویزیت باشید.
افتادگی می‌تواند بسته به ضعیف شدن تکیه‌گاه‌های رحم متفاوت باشد. در یک افتادگی ناقص، رحم ممکن است به اندازه کافی لیز خورده باشد که قسمتی از واژن (کانال زایمان) را درگیر کرده باشد. این یک توده یا برآمدگی ایجاد می‌کند. در موارد شدیدتر، رحم می‌تواند به اندازه‌ای بلغزد که خارج از واژن احساس شود. به این پرولاپس کامل می‌گویند.
آیا افتادگی رحم باعث کمردرد می‌شود؟ و بیشتر در چه کسانی اتفاق می‌افتد:
یک یا چند زایمان طبیعی داشته باشند.
بعد از یائسگی هستند.
اعضای خانواده داشته باشید که پرولاپس داشته‌اند.
یائسگی زمانی اتفاق می‌افتد که تخمدان‌ها تولید هورمون‌هایی را که سیکل ماهانه قاعدگی (پریود) را تنظیم می‌کنند، متوقف کنند. هنگامی که برای 12 ماه متوالی پریود نشده‌اید، یائسه محسوب می‌شوید. یکی از هورمون‌هایی که در دوران یائسگی متوقف می‌شود، استروژن است. این هورمون خاص به قوی نگه داشتن عضلات لگن کمک می‌کند. بدون آن، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پرولاپس هستید.
افتادگی رحم یک بیماری نسبتاً شایع است. خطر ابتلا به این بیماری با افزایش سن افزایش می‌یابد. همچنین اگر در طول زندگی خود چندین بار زایمان طبیعی داشته باشید، در معرض خطر افتادگی رحم قرار دارید.
رحم در داخل لگن توسط گروهی از ماهیچه‌ها و رباط‌ها در جای خود نگه داشته می‌شود. ممکن است این را بشنوید که عضلات کف لگن نامیده می‌شود. هنگامی که این ساختارها ضعیف می‌شوند، قادر به نگه داشتن رحم در موقعیت خود نیستند و شروع به افتادگی می‌کند. عوامل متعددی می‌توانند در ضعیف شدن عضلات لگن نقش داشته باشند، از جمله:
از دست دادن تون عضلانی در نتیجه افزایش سن.
آسیب در هنگام زایمان، به خصوص اگر نوزادان زیادی یا نوزادان بزرگ (بیش از 9 پوند) داشته باشید.
چاقی.
سرفه یا زور زدن مزمن.
یبوست مزمن.
اگر یک مورد خفیف افتادگی رحم دارید، ممکن است علائم واضحی نداشته باشید. با این حال، هنگامی که رحم بیشتر از موقعیت خود می‌لغزد، می‌تواند بر سایر اندام‌های لگنی – مانند مثانه یا روده – فشار وارد کند و علائمی مانند:
احساس سنگینی یا فشار در لگن.
درد در ناحیه لگن، شکم یا کمر.
درد هنگام رابطه جنسی (مقاربت).
عفونت مثانه مکرر.
ترشحات غیرمعمول یا زیاد از واژن.
یبوست.
مشکلات دفع ادرار، از جمله از دست دادن غیر ارادی ادرار (بی اختیاری)، نیاز به تکرار دفع ادرار (تکرر ادرار) یا نیاز ناگهانی به ادرار کردن (فوریت ادرار).
هنگامی که برای مدت طولانی ایستاده یا راه می‌روید، علائم می‌تواند بدتر شود. در این موقعیت‌ها، گرانش فشار بیشتری بر عضلات لگن وارد می‌کند.
پزشک زنان معاینه لگنی را برای تعیین اینکه آیا رحم از موقعیت طبیعی خود پایین آمده است انجام می‌دهد. در طول معاینه لگن، پزشک زنان یک اسپکولوم (وسیله‌ای که به پزشک اجازه می‌دهد داخل واژن را ببیند) وارد می‌کند و واژن و رحم را بررسی می‌کند. پزشک هرگونه برآمدگی ناشی از افتادن رحم به داخل کانال واژن را احساس خواهد کرد.
گزینه‌های جراحی و غیر جراحی برای درمان افتادگی رحم وجود دارد. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی مسیر درمانی را بر اساس شدت افتادگی، سلامت عمومی، سن و اینکه آیا در آینده فرزند می‌خواهید یا نه انتخاب می‌کند. درمان به طور کلی برای اکثر زنان مؤثر است. گزینه‌های درمانی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
ورزش: تمرینات ویژه‌ای که به آن تمرینات کگل می‌گویند می‌تواند به تقویت عضلات کف لگن کمک کند. این ممکن است تنها درمان مورد نیاز در موارد خفیف افتادگی رحم باشد. برای انجام تمرینات کگل، عضلات لگن خود را به گونه‌ای سفت کنید که انگار می‌خواهید ادرار را نگه دارید. ماهیچه‌ها را برای چند ثانیه سفت نگه دارید و سپس رها کنید. 10 بار تکرار کنید. می‌توانید این تمرینات را در هر مکان و در هر زمان (حداکثر چهار بار در روز) انجام دهید.
پساری واژن: پساری وسیله‌ای لاستیکی یا پلاستیکی به شکل دونات است که در اطراف یا زیر قسمت تحتانی رحم (دهانه رحم) قرار می‌گیرد. این دستگاه به نگه داشتن رحم و نگه داشتن آن در جای خود کمک می‌کند. یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی پساری را که باید به طور مکرر تمیز شود و قبل از رابطه جنسی خارج شود، قرار داده و وارد می‌کند.
هیسترکتومی و ترمیم افتادگی رحم: افتادگی رحم ممکن است با برداشتن رحم در یک روش جراحی به نام هیسترکتومی درمان شود. این ممکن است از طریق یک برش ایجاد شده در واژن (هیسترکتومی واژینال) یا از طریق شکم (هیسترکتومی شکمی) انجام شود. هیسترکتومی یک جراحی بزرگ است و برداشتن رحم به این معنی است که دیگر امکان بارداری وجود ندارد.
ترمیم افتادگی بدون هیسترکتومی: این روش شامل بازگرداندن رحم به موقعیت طبیعی خود است. تعلیق رحم ممکن است با اتصال مجدد رباط‌های لگنی به قسمت تحتانی رحم برای نگه داشتن آن در جای خود انجام شود. بسته به تکنیکی که مورد استفاده قرار می‌گیرد، جراحی می‌تواند از طریق واژن یا از طریق شکم انجام شود.
اگر پرولاپس رحم را درمان نکنید، می‌تواند سایر اندام‌های ناحیه لگن بدن را تحت تأثیر قرار دهد. افتادگی رحم می‌تواند در روده و مثانه اختلال ایجاد کند. همچنین می‌تواند بر زندگی جنسی تأثیر منفی بگذارد و باعث درد شود.
ممکن است نتوانید از همه موارد افتادگی رحم پیشگیری کنید، اما راه‌هایی برای کاهش خطر ابتلا به افتادگی رحم وجود دارد. چند نکته در سبک زندگی که می‌تواند خطر پرولاپس را کاهش دهد عبارت‌اند از:
ورزش منظم. علاوه بر این، تمرینات کگل را برای تقویت عضلات کف لگن انجام دهید. به یاد داشته باشید، قبل از شروع هر برنامه ورزشی جدید، با متخصص حرکات اصلاحی مشورت کنید.
داشتن یک رژیم غذایی سالم. با متخصص حرکات اصلاحی یا یک متخصص تغذیه (نوع خاصی از ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی که به کمک می‌کند تا یک برنامه غذایی را تنظیم کنید) در مورد بهترین رژیم غذایی صحبت کنید.
سیگار نکشید. این امر خطر ابتلا به سرفه مزمن را کاهش می‌دهد، که می‌تواند فشار اضافی بر عضلات لگن وارد کند.
چندین نکته برای بلند کردن اجسام سنگین وجود دارد که می‌تواند در جلوگیری از آسیب کمک کند. این تکنیک‌ها برای بلند کردن عبارت‌اند از:
سعی نکنید اشیایی را بلند کنید که شکل عجیبی دارند یا خیلی سنگین هستند که نمی‌توانید به تنهایی بلند کنید. همچنین از بلند کردن اجسام سنگین از سطح کمر خودداری کنید.
قبل از اینکه جسمی را بلند کنید، مطمئن شوید که مرکز ثقل قوی و محکمی دارید.
برای برداشتن جسمی که پایین‌تر از سطح کمر است، پشت خود را صاف نگه دارید و از زانوها و باسن خم شوید. با زانوهای صاف از ناحیه کمر به جلو خم نشوید.
با حالتی نزدیک به جسمی که می‌خواهید بردارید بایستید و پاهای خود را روی زمین محکم نگه دارید. عضلات شکم خود را سفت کنید و جسم را با استفاده از عضلات پا بلند کنید. زانوهای خود را با یک حرکت ثابت صاف کنید. جسم را به سمت بدن خود تکان ندهید.
کاملاً صاف و بدون پیچش بایستید. هنگام بلند کردن جسم همیشه پاهای خود را به سمت جلو حرکت دهید.
اگر جسمی را از روی میز بلند می‌کنید، آن را به لبه میز بکشید تا بتوانید آن را نزدیک بدن خود نگه دارید. زانوهای خود را خم کنید تا به جسم نزدیک شوید. از پاهای خود برای بلند کردن جسم استفاده کنید و به حالت ایستاده بیایید.
بسته‌ها را با بازوهای خمیده نزدیک بدن خود نگه دارید. عضلات شکم خود را سفت نگه دارید. قدم‌های کوچک بردارید و آهسته پیش بروید.
برای پایین آوردن جسم، پاهای خود را مانند بلند کردن، سفت کردن عضلات شکم و خم کردن باسن و زانوها قرار دهید.
در بیشتر مواقع، درمان افتادگی رحم مؤثر است. با این حال، گاهی اوقات پرولاپس ممکن است عود کند. اگر پرولاپس خیلی شدید داشته باشید، چاق باشید یا خانمی جوان‌تر (زیر 60 سال) باشید، این حالت بیشتر است.
معمولاً نتایج بسیار مثبتی از درمان برای این وضعیت وجود دارد و تغییرات سبک زندگی (حفظ وزن مناسب و ورزش) می‌تواند به جلوگیری از تکرار افتادگی کمک کند. در مورد هر گونه نگرانی که ممکن است در مورد پرولاپس داشته باشید با پزشک خود صحبت کنید. پزشک و متخصص حرکات اصلاحی می‌تواند به در ایجاد یک برنامه درمانی و ایجاد عادات سبک زندگی برای جلوگیری از هر گونه افتادگی در آینده کمک کند.
