تاثیر آب درمانی بر آرتروز چگونه است؟ استئوآرتریت یا آرتروز شایع‌ترین شکل آرتریت است که حدود 5 تا 10 درصد از کل جمعیت دنیا را تحت‌تأثیر قرار داده است. از عوامل تاثیر گذار بر این بیماری می‌توان به سن، عوامل ژنتیکی، آسیب قبلی، فشارهای مزمن در مفاصل و نیروهای مکانیکی غیرطبیعی اشاره نمود. یکی از دلایل عمده به‌وجودآمدن این بیماری چاقی است.
اضافه‌وزن باعث افزایش بارهای اضافی بر استخوان‌ها می‌شود و می‌تواند روند تخریب آن‌ها را تسریع کند. همچنین ضعف عضلات چهار سر ران با بروز استئوآرتریت در زانو در افراد مسنی که سابقه زانودرد نداشته‌اند بسیار مرتبط است. پژوهشی دراین‌رابطه نشان داده است که کاهش قدرت اندام تحتانی به‌وضوح با افزایش ناتوانی در افراد مبتلا به آرتروز مرتبط است. این موضوع نشان می‌دهد که آتروفی یا تحلیل عضلانی عاملی خطرآفرین برای آرتروز است.
فهرست مطالب
اگر تا به امروز ویزیت نشده اید لطفا فرم زیر را تکمیل نمایید تا همکاران ما با شما تماس گرفته و زمان ویزیت آنلاین رایگان را با شما هماهنگ نمایند.
آب‌درمانی اغلب به بیماران مبتلا به آرتروز توصیه می‌شود، زیرا می‌تواند باعث کاهش تورم، تسکین درد، و کاهش بار روی مفاصل آسیب‌دیده شود.
تابه‌حال تحقیقات زیادی دررابطه‌با اثرات مفید و اثربخش آب‌درمانی انجام شده است. امروز می‌خواهیم باهم مقاله‌ای را که تأثیر این تمرینات را بر آرتروز مفصل ران بررسی نموده است با هم مرور کنیم.
یکی از روش‌های درمان آرتروز مفصل ران استفاده از امواج طول کوتاه به همراه تمرینات مربوط به این ناحیه است. این روند درمان، اغلب توسط فیزیوتراپ‌ها برای آرتروز مفصل ران استفاده می‌شود. در این تحقیق تلاش شد درمان با طول‌موج کوتاه در مقایسه با تمرینات آب‌درمانی مورد بررسی قرار گیرد.
چهارده زن و مرد که از کلینیک‌های پزشکی به گروه تحقیقاتی ارجاع داده شده بودند، به طور تصادفی در دو گروه الف و ب قرار گرفتند. همه بیماران شرکت‌کننده در تحقیق حداقل یک ماه قبل از شروع کارآزمایی از یک رژیم دارویی یکسان استفاده کرده بودند که در طول دوره تحقیق نیز تغییری نکرد. در گرو الف یک مرد و شش زن و در گروه ب چهار مرد و سه زن مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن این افراد از 49 سال تا 81 سال بود. گروه الف تمرینات آب‌درمانی را دریافت کرد و گروه ب درمان‌های فیزیوتراپی.
گروه الف یک دوره شش هفته ای آب درمانی را با دو جلسه نیم ساعته در هفته دریافت کرد. تمرینات این گروه به شرح زیر بود:
1. راه رفتن به جلو و عقب.
2. راه‌رفتن به جلو و عقب روی انگشتان پا.
3. راه رفتن به پهلو به طرف چپ و راست.
4. راه رفتن به جلو و عقب با بلند کردن زانو.
5. بالا آوردن پا از جلو، عقب، و پهلو ها
6. فشار دادن یک بالشتک باد شده به درون آب با پا.
7. انجام حرکت دوچرخه در وضعیت شناوری به پشت.
8. انجام حرکت قیچی در وضعیت شناوری به پشت.
9. زانو بلند، به صورت متناوب .
10. حرکات پای شنای کرال سینه.
گروه B یک دوره شش هفته ای دیاترمی موج کوتاه و برنامه تمرینی تحت نظارت را دریافت کرد. درمان این گروه نیز مانند گروه الف دو بار در هفته انجام شد. برنامه تمرینی این گروه شامل موارد زیر بود:
1. پیاده‌روی در باشگاه به جلو و عقب.
2. راه‌رفتن روی انگشتان پا به جلو و عقب.
3. راه‌رفتن به پهلو.
4. بالاآوردن زانو تا قفسه سینه و پایین آوردن آن در حالت خوابیده به پشت.
5. تاب‌دادن پاها به جلو و عقب و طرفین.
6. دوچرخه ثابت
7. خم و راست کردن زانوها بر روی تخته تعادل.
8. دورکردن و نزدیک‌کردن پا بر روی تخته تعادل.
9. بالا رفتن و پایین آمدن بر روی پله 15 سانتی متری.
ارزیابی‌های قبل از مداخلات تمرینی، توسط یک فیزیوتراپیست انجام شدند. این ارزیابی‌ها شامل پرسش‌نامه، دامنه حرکتی و تجزیه‌وتحلیل راه‌رفتن بود و تمامی موارد مورد ارزیابی، در شروع انجام تمرینات اندازه‌گیری و در پایان تمرینات نیز تکرار شدند. همچنین شخص ارزیابی‌کننده آگاهی درمورد اینکه هر فرد در چه گروه تمرینی قرار داشته است نداشت.
این تحقیق در انتها مشخص کرد که در هر دو گروه روند بهبودی و درمان مشاهده شده است. اما در گروهی که تمرینات آب‌درمانی انجام داده بودند باتوجه‌به نتایج به‌دست‌آمده از پرسش‌نامه‌ها، بهبودی بیشتری مشاهده شد. همچنین پس از بررسی‌ها مشخص شد که بهبود خلق‌وخو در بیمارانی که آب‌درمانی را انجام داده‌اند در مقایسه با گروهی که فقط تمرینات زمینی و درمان با موج‌کوتاه را پشت سر گذاشته‌اند، بیشتر اتفاق افتاده است. در واقع این‌طور به نظر می‌رسد که بیماران از تمرینات آب‌درمانی بیشتر از سایر درمان‌ها لذت می‌برند. همچنین شاخص‌های مربوط به عملکرد در بیمارانی که تحت تمرینات آب‌درمانی قرار گرفته بودند بهبود قابل‌توجهی را نشان داد.
فاکتورهای مربوط به راه‌رفتن در هر دو گروه، قبل و بعد از تمرینات تفاوت چشمگیری پیدا نکرد. این موضوع می‌تواند ناشی از این قضیه باشد که شاخص‌های مورد ارزیابی دررابطه‌با راه‌رفتن در یک محیط مصنوعی و آزمایشگاهی انجام شده بودند، بنابراین ممکن است به طور دقیق شرایط عادی را منعکس نکرده باشند. درهرصورت این تحقیق نیز به‌مانند بسیاری دیگر از مطالعات پیشین تأثیرات آب‌درمانی را در بیماران مبتلا به آرتروز مفصل ران مؤثر ارزیابی نمود و می‌توان از این تمرینات برای بهبود این عارضه بهره جست.
