نوروپاتی دیابتی شایع‌ترین عارضه دیابت (DM) است که تقریباً 50٪ بیماران مبتلا به DM نوع 1 و 2 را تحت تأثیر قرار می‌دهد. یک مطالعه بزرگ آمریکایی تخمین زده است که 47٪ از بیماران مبتلا به دیابت دارای نوروپاتی هستند. دیابت خطر زخم و قطع عضو را بیشتر از 23 برابر افزایش می‌دهد و نوروپاتی عامل اصلی در افزایش این خطر است. نوروپاتی در 20٪ بیماران حالتی دردناک را نشان می‌دهد و به طور مستقل مرگ و میر این علت و دیابت را پیش بینی می‌کند. نوروپاتی ها با از دست دادن تدریجی عملکرد فیبر عصبی مشخص می‌شوند.
فهرست مطالب
در بیشتر بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی، از دست دادن احساس مستقیماً به نوع، شدت و از دست رفتن حساسیت در گیرنده‌های حسی، فیبرهای عصبی یا نورون‌ها مربوط می‌شود. درجه‌ای از ویژگی‌های عملکردی گیرنده‌های پوستی و عمیق و الیاف عصبی حسی آن‌ها وجود خواهد داشت؛ بنابراین، احساس فشار در لمس پوست با گیرنده‌های کوچک، حس می‌شود. گیرنده‌های کوچک به محرک‌های لرزشی پاسخ می‌دهند و دارای زمینه‌های پذیرش بزرگی هستند که به سرعت در محل خود جای می‌گیرند. گیرنده‌های سرما بیشتر از گیرنده‌های گرما توزیع شده و شایع‌تر هستند.
اگر تا به امروز از ویزیت آنلاین و رایگان استفاده نکرده اید با تکمیل کردن فرم ذیل منتظر تماس همکاران جهت تعیین نوبت برای ویزیت باشید.
علل
تفکر فعلی درباره دلایل نوروپاتی دیابتی این است که احتمالاً چند عاملی است.
عوامل مؤثر:
قرار گرفتن در معرض هایپرگلیسمیک که باعث افزایش سطح گلوکز داخل سلول در اعصاب می‌شود، منجر به اشباع مسیر طبیعی گلیکولیتیک می‌شود.
لیپیدهای بلند
فشار خون
بروز علائم به عوامل زیادی بستگی دارد، مانند قرار گرفتن در معرض قند خون و سایر عوامل خطرناک مانند لیپیدها، فشار خون، سیگار کشیدن، افزایش سن و قرار گرفتن در معرض عوامل بالقوه عصبی مانند الکل. عوامل ژنتیکی نیز ممکن است نقشی داشته باشند.
عوامل خطر
عوامل خطر مرتبط با علائم شدیدتر:
سیگار کشیدن
قند خون ضعیف
سن بالا
مدت طولانی بیماری دیابت
مصرف زیاد الکل
علائم حرکتی
مشکلات حرکتی ممکن است شامل ضعف دیستال یا پروگزیمال باشد. در اندام فوقانی، علائم حرکتی دیستال اغلب شامل اختلال در هماهنگی خوب دست‌هاست. در اندام‌های تحتانی، حس خالی شدن خفیف در پا یا ضعف مکرر ممکن است علائم اولیه ضعف اندام تحتانی باشد. علائم ضعف اندام‌ها شامل دشواری در بالا رفتن از پله‌ها و پایین آمدن از پله‌ها، مشکل در برخاستن از حالت نشسته یا خوابیده به پشت، افتادن به علت ضعف زانوها و مشکل در بالا بردن بازوها در بالای شانه‌ها است.
علائم حسی
نوروپاتی حسی با کندی و شروع ناپایدار در استخوان ساق پا و دست در اندام‌های دیستال نشان داده می‌شود. علائم حسی ممکن است منفی یا مثبت، انتشاری یا کانونی باشد. علائم حسی منفی شامل احساس بی حسی یا سستی است که ممکن است بیماران آن را شبیه پوشیدن دستکش یا جوراب توصیف کنند. از دست دادن تعادل، به ویژه با بسته بودن چشم و صدمات بدون درد به دلیل از دست دادن احساس شایع است. علائم مثبت ممکن است به عنوان سوزش، درد و لرزش، سوزن سوزن شدن، احساس برق گرفتگی، احساس درد، سفتی یا حساسیت به لمس توصیف شود.
آزمایش شامل ارزیابی میزان لمس و حساسیت سنجی است. اولین علامت بالینی که معمولاً در پلی نوروپاتی حسگر حرکتی دیابت متابولیک ایجاد می‌شود، کاهش لرزش و احساس لرزش انگشتان پا است. با پیشرفت بیماری، کاهش سطح احساس ممکن است به سمت بالا در پاها و سپس از دست‌ها به بازوها منتقل شود، الگویی که اغلب به آن از دست دادن حسی جوراب و دستکش گفته می‌شود. رفلکس‌های تاندون‌های عمیق معمولاً کم فشار یا غایب هستند. آخرین توصیه‌ها همچنان به دنبال یک رویکرد چند مدلی برای ارزیابی نوروپاتی دیابتی است. این شامل علائم و نشانه‌ها، تست حسی و الکتروفیزیولوژی است.
طبقه بندی
سیستم طبقه بندی توسط توماس ترکیبی از آناتومی و پاتوفیزیولوژی است.
نوروپاتی هایپرگلیسمیک (حاد)
polyneuropathies
نوروپاتی حسی
نوروپاتی سنسوریموتور (مزمن، متقارن)
نوروپاتی اتونومیک (قلبی عروقی، دستگاه گوارش، دستگاه تناسلی)
نوروپاتی های مرکزی و چند مرکزی: این دسته شامل نوروپاتی جمجمه، نوروپاتی حرکتی پروگزیمال (آمیوتروفی)، رادیکولوپاتی قفسه سینه یا کمری و نوروپاتی اندام کانونی (نوروپاتی های دامپروری) است.
پلی موروپلاستی مزمن التهابی مزمن (CIDP)
طبقه بندی دیگر که به طور کلی پذیرفته شده از نوروپاتی های دیابتی است، آن‌ها را به طور گسترده‌ای به نوروپاتی های متقارن و نامتقارن تقسیم می‌کند.
مقیاس مرحله بندی مشترک پلی نوروپاتی دیابتی به شرح زیر است:
Na – نوروپاتی ندارد.
N1a – علائم نوروپاتی را نشان می‌دهد.
N2a – پلی نوروپاتی دیابتی خفیف علامت‌دار؛ علائم حسی، حرکتی یا خودمختار؛ بیمار قادر به راه رفتن با پاشنه است.
N2b – پلی نوروپاتی دیابتی علامت‌دار شدید (مانند N2a، اما بیمار قادر به راه رفتن با پاشنه نیست)
N3 – غیرفعال کردن پلی نوروپاتی دیابتی
مدیریت پزشکی و درمان
ضد تشنج: گاباپنتین؛ پرگابالین؛ والپروات
داروهای ضد افسردگی: آمی تری پتیلین؛ دولوکستین؛ ونلافاکسین
مواد مخدر: دکسترومتورفان؛ رها ماندن مورفین. اکسيكودن؛ تاپنتادول؛ ترامادول
سای: اسپری‌های نیترات موضعی. کرم کپسایسین
تحقیقات نشان داده است که تمرین قدرتی می‌تواند عملکرد عضلات را در افراد دارای نوروپاتی محیطی (PN) به طور متوسط بهبود بخشد. ورزش منظم همچنین می‌تواند به کاهش درد نوروپاتی و کنترل قند خون کمک کند. برای جلوگیری از نوسانات عمده، بیماران دیابتی باید قند خون خود را در حین ورزش دقیق کنترل کنند. این ممکن است شامل آموزش بیمار و نظارت بر قند خون او باشد که به صورت ایده آل از طریق یک رویکرد چند جانبه در توان‌بخشی انجام می‌شود. برنامه‌های ورزشی خاص باید شامل انعطاف‌پذیری (کشش‌های متنوع) باشد.
تقویت عضله (استفاده از انواع حالت‌های مناسب، به عنوان مثال، ایزومتریک، تمرینات با وزنه درجه بندی شده، زنجیره باز و بسته)
فعالیت هوازی (با هدف 30 دقیقه 4 بار در هفته)
تعادل (برای جلوگیری و پایداری حین زمین افتادن)
راه رفتن (می‌تواند الگوی راه رفتن یا پیاده‌روی را در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی بهبود بخشد) شواهد نشان می‌دهد که تمرینات تقویت کننده مقاومت قند خون را پایین می‌آورد.
بررسی سال 2014 نشان داد که بزرگ‌ترین پیامد نوروپاتی دیابتی افزایش خطر سقوط یا افتادن است؛ بنابراین، تعادل و برنامه‌های پیشگیری از سقوط و یا آموزش، به ویژه در بیماران دیابتی به ویژه توسط یک درمانگر متخصص بسیار مفید است. درمان‌های فیزیکی همچنین ممکن است شامل اسپلینت شدن برای مونونوروپاتی ها باشد.
پای دیابتی.
آمپول دیابتی.
مدیریت درمانی درد در نوروپاتی دیابتی
در ابتدا به پزشک و درمانگر متخصص در توان‌بخشی آسیب عصبی مراجعه کنید.
شواهد ارائه شده:
تحریک عصب از طریق پوست (TENS)
میدان مغناطیسی استاتیک
لیزر درمانی با شدت کم
نور مادون قرمز
سایر علل احتمالی نوروپاتی عبارت‌اند از:
سموم (مثلاً الکل، ویتامین B6)
داروها (به عنوان مثال، آمیودارون)
کم کاری تیروئید
کم‌خونی مزمن
بدخیمی
آمیلوئیدوز
بیماری‌های عروقی
نوروساركوئیدوز
Tabes dorsalis
ایدز
بیماری‌های نخاعی
سندرم Cauda equina
اختلالات خود ایمنی
